مقایسه ebf و cbf ها در ارزیابی نحوه مدل سازی قاب های کوتاه مرتبه بر عملکرد لرزه ای آن ها با استفاده از روش دینامیک فزآینده

در چند دهه ی اخیر سیستم های مقاوم جانبی واگرا (ebf) و همگرا (cbf)، با استقبال قابل توجهی رو به رو شده اند به گونه ای که از حیطه ی مدلسازی و آزمایشگاهی خارج و به یک مهاربند متداول و عمومی در ساخت و ساز تبدیل گشته اند. از این رو در این مقاله هدف اصلی بدست آوردن تفاوت طول اجزای مهاربندی در حالت طراحی با واقعیت می باشد، تا نتایج حاصل از این طراحی همارز با نتایج واقعی قرار بگیرد و همین طور مقایسه تاثیر اتصالات مهاربند در این سیستم های مهاربندی است. به همین منظور، با مقایسه ی نمونه های مرسوم تفاوت طول را استخراج کرده، با الگو برداری از این مقادیر بدست آمده مدل سازهای اولیه با نرم افزار sap انجام شد و تحلیل دینامیکی فزاینده (ida) در قاب های 3 طبقه ی فولادی مهاربندی در دو حالت، یک بار به صورت رایج و بار دوم با در نظر گرفتن تاثیر ورق اتصال (روش رودر) توسط نرم افزار opensees انجام گرفت. در این مقاله قاب ها دو بعدی می باشند. به طور کلی در قابهای واگرا ماکزیمم جابجایی مطلق در زلزله های دور از گسل در روش رایج و در زلزله های نزدیک به گسل در روش پیشنهادی رودر و ماکزیمم جابجایی نسبی در روش رایج وجود دارد و در قاب های همگرا ماکزیمم جابجایی مطلق و نسبی در روش رودر رخ داده است. بنابراین روش رودر در ebf ها در زلزله های نزدیک به گسل و در cbf ها در تمامی زلزله ها محافظه کارتر است و پیشنهاد می شود جایگزین روش رایج گردد. البته شایان ذکر است این تفاوت مقادیر در ebf ها بسیار ناچیز بوده و قابل اغماض می باشند اما این تفاوت در cbf ها قابل توجه است.