پیچش در سازه های جداسازی شده با جداگر الاستومری

پیچش در سازه های جداسازی شده با جداگر الاستومری

امروزه بخاطر استفاده روزافزون از جداگرهای الاستومری در سازه ها، بررسی کنترل پیچشی در این سازه از اهمیت فراوانی برخوردار است. سیستم های جداساز لرزه ای با تعریف یک رابطه انعطاف پذیر بین سازه اصلی و پی اثرات مخرب زلزله را کاهش می دهد. هر چند این مطالعات تحلیلی و تجربی انجام شده در زمینه سازه های با جداگر ارتعاشی نسبتا وسیع است اما در مطالعات مزبور به مساله پیچش و اثر آن بر سازه جداسازی شده کم تر مورد توجه قرار گرفته است. لذا در این مطالعه تاثیر پارامترهای مختلف بر روی اثر پیچش در سازه های جداسازی شده با جداگر الاستومری مورد بررسی قرار می گیرد. در 25 سال اخیر پیچش در سازه بعنوان یک اثر ثانویه در نظر گرفته می شد و فرض بر این بود که پیچش در جداساز را به حداقل می رساندند در صورتی که پیچش در سازه اصلی را در نظر نمی گرفتند که اثرات مخربی در بعضی از سازه ها به جا گذاشت. در این پژوهش ضمن بررسی پیچش و جابجایی در سازه های مختلف به چگونگی انتخاب جداگر و نحوه ی محاسبه سختی جداگر با توجه به وزن ساختمان و شرایط محیطی و جغرافیایی محل احداث ساختمان نیز پرداخته می شود. با مقایسه ی مقادیر پیچش و جابه جایی در سازه های مختلف به دو صورت با جداگر الاستومری و بدون جداگر تحت زلزله های مختلف، مشاهده می شود که سازه های دارای جداگر مقادیر پیچش بسیار اندکی نسبت به سازه های بدون جداگر دارند و نیز مقادیر پیچش در طبقه ی پایه نسبت به طبقه ی بام در سازه های دارای جداگر برابر بوده که در سازه های بدون جداگر، طبقه ی پایه ثابت بوده و طبقه ی بام حداکثر پیچش را دارد. هم چنین مشاهده شده در سازه های دارای جداگر جابجایی نسبت به سازه های بدون جداگر بهبود چشم گیری یافته است.