امکان سنجی بهره گیری از ساخت و ساز پایدار درجهت بهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان

امکان سنجی بهره گیری از ساخت و ساز پایدار درجهت بهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان

سخن از پایداری در معماری را می توان پندار و طراحی، ساخت و سازه های آینده تعبیر کرد. آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان، بلکه با پایداری و حفظ این سازه و منابع انرژی آن. بدین ترتیب این گونه به نظر می رسد که می توان پایداری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن، منابع در دسترس، بیش از هدر رفتن و یا نادیده گرفتن آن ها با کارآیی بیش تری به کار گرفته شود. این سبک از معماری از گرایش های نوین معماری می باشد که در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست طبیعی است، که یکی از نیازهای اساسی بشر در جهان صنعتی کنونی است. این نگرش به طور کلی برای جلوگیری از تخریب طبیعت و حفاظت از محیط زیست و توجه به نسل های آینده می باشد. استفاده بهینه از انرژی و به کار گیری مصالح قابل بازیافت در ساخت بنا، توجه به جنبه های بومی و فرهنگی محل از مفاهیم اصلی کار برد اکو لوژی در طراحی معماری است، که در مبانی معماری در دو دهه اخیر گسترش یا فته است. معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدیدناپذیر و بهینه سازی مصرف منابع تجدید پذیر می پردازد، بگونه ایکه استفاده هوشمندانه و مشفقانه از منابع با در نظر گرفتن کیفیت زندگی نسل های آینده، از مهم ترین اهداف آن می باشد. در سال های اخیر به دلایل گوناگون، لزوم صرفه جویی انرژی و بهینه سازی میزان مصرف آن در ساختمان، به عنوان یک ضرورت اجتناب ناپذیر نمایان شده است. عوامل مختلفی از جمله استاندارد نبودن ساختمانها در کشور، عدم رعایت مبحث 19 مقررات ملی ساختمان، عدم بکارگیری روش های موثر در امر کاهش و بهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان ها و در نهایت عدم فرهنگ سازی در این خصوص، سبب شده که اکثر ساختمان های کشور، بزرگ ترین منبع اتلاف انرژی و فاقد ضوابط فنی شناخته شده برای جلوگیری از اتلاف انرژی باشند که با توجه به سهم بالای مصرف انرژی در صنعت ساختمان، اهمیت بهینه سازی مصرف انرژی با استفاده از ساخت و ساز پایدار در این بخش، بیش از پیش آشکار می گردد. هدف از این پژوهش بیان ایده ها و راهکارهای گوناگون بهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان، در جهت نیل به اهداف معماری پایدار می باشد.