کاربست شهرسازی بیوفیلیک در ایران؛ نمونه موردی کلانشهر تهران

کاربست شهرسازی بیوفیلیک در ایران؛ نمونه موردی کلانشهر تهران

تهران به تنهایی 14,7 درصد از جمعیت شهری کشور را درون خود جای داده است. علاوه بر این، آلودگی هوا هر زمستان و پاییز، بزرگ ترین مشکل پایتخت می شود. براساس اطلاعات مرکز آمار ایران، البرز، گیلان و مازندران به ترتیب در صدر استان هایی هستند که از تهران مهاجر می پذیرند. آن ها که می روند قید امکانات «تهران نشین بودن» را می زنند و در عوض از هوای آلوده این شهر و ازدحام تکراریاش می گریزند. با وجود انبوه مشکلات موجود در این شهر، به نظر می رسد فاصله آن از طبیعت و تسلط دیوار و ماشین به قیمت انزوا و نابودی فضاهای سبز و گیاهان تمام شده و زندگی در این شهر را به یک زندگی بی روح و خشک مبدّل نموده است. جدا شدن فضای سکونت یا کار انسان ها از زمین و استقرار در ارتفاع مشکل کمبود زمین در شهرهای بزرگ را حل می کند؛ اما انسان را از طبیعت و زمین دور می کند. سکنه ساختمان های بلند، علی رغم داشتن آخرین امکانات امروزه زندگی دریک خانه دارای حیاط و باغچه را آرزو می کنند. تمام این موارد نشان دهنده ی وابستگی انسان به طبیعت است. در این میان، شهرسازی می تواند نقش بسیار مهمی را برای اتصال دوباره انسان با طبیعت بازی کند و شهرسازی بیوفیلیک در پی بازگرداندن انسان به طبیعت است. پژوهش حاضر با چنین با این سوال محوری انجام شد که راهکارهای موثر در کاربست شهرسازی بیوفیلیک در معماری و طراحی شهری در ایران بویژه کلانشهر تهران کدامند؟ روش پژوهش، توصیفی تحلیلی و بر پایه مطالعات اسنادی و میدانی با تاکیدی بر جنبه کمی مبتنی بر پرسشنامه بوده است. نتایج بررسی نشان دهنده آن است که راهکارهای موثر، شامل اصلاح قوانین، آموزش، حمایت های بالادستی و اصلاح دیدگاه ها و نگرش ها می باشد.