بررسی ماذنه های آل مظفریزد

بررسی ماذنه های آل مظفریزد

همانطور که از نام مناره مشخص است، این بنا نام خود را از نار به معنی آتش گرفته و قدیمی ترین تعریف مربوط به مرحوم عباس زمانی است. مناره یعنی جای نار (آتش) و در واقع محل نور و روشنایی بوده که گاه کلمه مأذنه و میل راهنما نیز به آن اطلاق شده است. از نظر نقش حکمی، این بناها به عنوان نماد جایگاه نور و آتش بوده اند و رهروان راه را در زمین یا عالم ظلمانی، به مدد آتش و نور که کنایه از انوار الهی و معرفت و دانش است به منزل و مقصد و حقیقت هدایت می کردند. در زمان آل مظفر (ایلخانی) چون این ناحیه از ایران (یزد)که قسمت قابل ملاحظه ای از کشور محسوب می شد از انهدام تعمدی مغول مصون ماند، می توان انتظار داشت که در این منطقه، از زمان سلجوقیان فعالیت های مدوام ساختمانی وجود داشته باشد. و بخصوص با توجه به حوزه سیاسی خاص، تحت نفوذ حکمرانان آل مظفرمی توان سبک محلی خاصی تحت عنوان سبک مظفری و یا به اعتقاد دونالد ویلبر مکتب یزد را، دراین حوزه شناسایی و معرفی کرد. در این میان آثار شاخص معماری، مساجد، خانقاه ها، خانه ها، قنوات، باغات و محله های تاریخی یزد و میبد متعلق به همین دوره جهت تعریف، تبیین و تفسیر موضوع و جایگاه آن درتاریخ معماری و شهرسازی ایران اهمیت ویژه ای دارد. در این مقاله به معرفی مناره های مساجد جامع بفروییه میبد؛ مسجد جامع ابرند آباد؛ مسجد جامع بندرآباد؛ بقعه شیخ احمد فهادان یزد که همگی متعلق به دوره آل مظفر و تیموری می باشد پرداخته می شود. ماذنه ؛ واژه ای است که دقیقا عملکرد این بنا رابیان می کند. این کلمه از کلمه " اذان" مشتق شده وبه معنای مکانی است که در آن اذان گفته می شود.