بررسی طراحی معماری با رویکردهای بایوتیک با هدف افزایش پایداری

مقاله بررسی طراحی معماری با رویکردهای بایوتیک با هدف افزایش پایداری

سال هاست که محققان در پی اثبات علیت و موجودیت رابطه بین دو موضوع (طبیعت و تکنولوژی) هستند تا از طریق آن چگونگی شکل گرفتن سیستم های مختلف زندگی را بررسی و توجیه کنند واز رهاورد این تحقیقات با تلفیق دو واژه (بیولوژی) و (تکنیک) علم بایونیک را به عنوان دانشی که مسائل فنی را از راه های زیستی حل می کند، بنا نهاده اند. در هزاره سوم میلادی با توجه به بحران انرژی و منابع طبیعی، معماران در تلاش اند با نگرش جدید به معماری و سازه در غالب (علم بایونیک)، که یک نوع معماری متعارف با اصول معماری پایدار و هماهنگ با طبیعت می باشد راه حلی برای بیرون رفت از این بحران و حفظ انرژی پیدا نمایند. در همین راستا این پژوهش با هدف ارائه دادن راهکارهای معماری برای کاهش استفاده از سوخت های فسیلی از طریق اتکا بر منابع تجدیدپذیر و تمرکز بر بازیافت و استفاده بهینه از مواد و انرژی در راستای ارتقاء پایداری زیست محیطی به رشته تحریر در آمده است. مطالعه حاضر با استفاده از مطالعات میدانی، کتابخانه ای و تحلیلی و توصیفی برای جمع آوری داده ها انجام گرفته است. بنابراین با بکارگیری اصول و فرآیند طراحی بایونیک (ارزیابی توان اکولوژیک و مدل های اکولوژیک)، می توان به فرمی در تلفیق سنجیده سازه و عملکرد با حداکثر کارایی به منظور تحقق مفهوم خودسازماندهندگی دست یافت.