احیای هنرهای سنتی ایران در معماری داخلی

مقاله احیای هنرهای سنتی ایران در معماری داخلی

معماری داخلی آفرینش فضاست، فضایی که در عین زیبا و خاطره انگیز بودن عملگرا و کارآمد نیز باشد. در واقع طراح با تنیدن اصول فنی و تخصصی معماری داخلی با حس زیبایی شناسی، فضایی راطراحی می کند که بیانگر هویت، نیاز، درک و خواسته های مخاطبش است. حال برای طراحی فضایی که نشان گر هویت و اصالت یک فرد باشد بهتر است که به گذشته و پیشینه او مراجعه کرد که در اینجا هنرهای سنتی یا هنرگذشتگان مناسب ترین سرفصل برای این مطلب خواهد بود. هنر سنتی ایران، به پیروی از شکل کلی زندگی ایرانی در چند سده اخیردر رویارویی بامفاهیم جدید و امور مختلف،در بوته آزمونی سخت و نابرابر گرفتار شده ودر نتیجه به پریشانی و بحران افتاده است. این واقعیت در شئون مختلف قابل ردیابی است. بنظر می رسد آنچه این آزمون را نابرابر می نماید، فقدان هسته نقادی در فرهنگ هنری ایرانی است. این عنصر در جوی دور از تعصب و پیش داوری، شکلی آزاد، پویا وافقی ازاندیشه را ببار می آورد. اندیشه به شکلی این چنین، گشاینده، رهایی بخش و تداوم بخش آن سنتی است که روزگاری زنده و واقعی بود. از ویژگی هنر سنتی، جنبه رمز و تمثیلی آن است. یک اثر هنری سنتی زیباست جمیل است و نمودار جمال و زیبایی در آن یک عنصر ذاتی است. تابع اصول و قوانین ازلی و ابدی است، پس کهنه نمی شود. و گذر زمان در آن بی تاثیر است. از پشتوانه اعتقادی و بینشی و اندیشه متعالی برخوردار است، لذا، کمک رسان به رشد و تعالی انسان است. چون ریشه در تاریخ دارد محمل میراث فرهنگی است و چون یک محصول فرهنگی است، حامل پیام و محتوای ارزشمند است، از این سو ما می توانیم از تمامی این هنرهای ازشمند که به دست فراموشی سپرده شده در معماری داخلی بهره ببریم و در دنیای پر رمزو راز گذشتگان قدم برداریم و درباره به اصل خویش بازگردیم.