واکاوی عوامل موثر در ارتقاء حس تعلق به مکان در مراکز نگهداری ایتام

مقاله واکاوی عوامل موثر در ارتقاء حس تعلق به مکان در مراکز نگهداری ایتام

پدیده ی بی سرپرستی کودکان یکی از معضلات تلخ جامعه است که اثرات و پیامدهای جبران ناپذیر فردی و اجتماعی بسیاری را به دنبال خواهد داشت. کودکان پرورشگاهی امکان تجربه ی زندگی در محیط خانواده راندارند و از حضور و حمایت والدین محروماند. به دلیل عدم توجه به تأمین نیازهای روحی و روانی این کودکان و نبود محیط کالبدی مطلوب جهت رشد و پرورش صحیح، این کودکان نمی توانند آینده سازان جامعه خویش باشند. متأسفانه امروزه مکان های نگهداری کودکان بی سرپرست محدود و نامناسب هست. اکثراً ساختمان هایی هستند که تغییر کاربری یافته ویک فضای نامنظم، تکراری و نامطلوب رادارمی باشند. هدف این مقاله شناسایی عوامل موثر درایجاد حس تعلق به مکان درکودکان و به کارگیری این عوامل درطراحی مراکز نگهداری ایتام بوده تا محیط گرم وصمیمی هم چون خانه را برای این کودکان تداعی کند. در این راستا با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی با استناد بر منابع کتابخانه ای به جمع آوری اطلاعات درزمینه ی شناسایی مؤلفه های ایجاد حس تعلق به مکان در کودکان پرداخته ایم. سپس عامل های شناسایی شده را بر اساس میزان اهمیت که همان عامل کالبدی، اجتماعی مشارکتی و امنیت خاطر احساس هویت است کدگذاری نموده و تأثیر این سه عامل در ایجادحس تعلق به مکان در مراکز نگهداری ایتام اثبات و راهکارهای طراحی ارائه می گردد.