بررسی اصول طراحی معماری پایدار و عناصر اقلیمی موثر در شهر قزوین

مقاله بررسی اصول طراحی معماری پایدار و عناصر اقلیمی موثر در شهر قزوین

مبحث پایداری به رغم این که از مباحث روز معماری است، توسط پیشینیان ما در معماری بناهای سنتی به کار گرفته شده است. معماری سنتی نوعی از معماری با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی و هم چنین نمود کامل هم آوایی انسان و محیط زیستش می باشد. فنون و قواعد به کاررفته در معماری ابنیه سنتی ایران مانند خانه های مسکونی، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را به وضوح دارد. اما مرور زمان و استفاده از روش های پیشرفته تکنولوژی منجر به فراموشی این تکنیک های موثر پایدار در معماری شده اند. در حال حاضر توجه به توسعه پایدار از جمله مواردی است که بسیاری از متخصصان بران توافق دارند. بر طبق این نظریه رسیدن به بالاترین درجه پایداری در شهرها امری حیاتی می باشد، این امور به نظر می رسد که توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و می تواند به عنوان عاملی موثر جهت تحقق اهداف پایداری مطرح شود. با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن بحث انرژی های پایدار و کاهش مستمر ذخیره انرژی های تجدیدناپذیر هم چنین وجودمنابع مناسب انرژی های پایدار در طراحی معماری بهره گرفته اند فضایی مناسب با آسایش حرارتی مطلوب به وجود آورد. گونه شناسی ساختار کالبدی بناهای بومی قزوین نشان می دهد که در تمام عناصر معماری سازگاری با شرایط محیطی و ویژگی های اقلیمی مورد نظر بوده است بناهای بومی به لحاظ دارا بودن ساختار اقلیمی، قادر به سازگاری با شرایط محیطی بوده و توانایی مقابله با شرایط بحرانی اقلیمی و استفاده از امکانات محیط پیرامون خود را دارند. معماری بومی اغلب به عنوان یک سنت بومی و محلی منتقل می شود و بیش تر بر اساس آزمون و خطا فنون منتقل شده از نسلی به نسل دیگر است تا بر اساس علم هندسه و محاسبات دقیق حدود نیم قرن است که این نوع معماری به عنوان بخشی از مباحث نظری با هدف رونق دادن به گرایش های محلی، ارزش های فرهنگی و بومی و معماری پایدار مطرح است. نگاهی گذرا به معماری بومی مناطق مختلف ایران حکایت از شناخت خصوصیات محیطی به خصوص اقلیمی پهنه های متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیش تر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات گونه ای از معماری است که طراحی و ساخت را بر اساس ملاحظات محیطی و با و ناهنجاری های اقلیمی محیطی آن دارد. معماری پایدار استفاده از مصالح بومی و محلی تعریف می نماید. هدف این توسعه به این صورت است که استفاده از محیط زیست به گونه ای باشد که کم ترین آسیب به آن وارد آید تا علاوه بر برخورداری نسل حاضره نسل های آتی نیز بتوانند از منابع تجدیدناپذیر استفاده کنند. در این مقاله سعی می شود با بررسی معماری بومی به اصول معماری همساز با اقلیم دست یافت. در این مقاله سعی بر آن است تا پس از مروری بر مبدا و مفهوم پایداری: تعریف آن و شناخت کاربرد مفاهیم پایداری در شهرسازی به بررسی و تحلیل قزوین به عنوان نمونه ای از شهرهای سنتی ایران پرداخته است.