بررسی و مقایسه ارتباط نگرش به سالمندی و ویژگی های شخصیت در پسران و مردان 7 تا 80 سال ساکن بندرعباس بومی

بررسی و مقایسه ارتباط نگرش به سالمندی و ویژگی های شخصیت در پسران و مردان 7 تا 80 سال ساکن بندرعباس  بومی

سالمندی پدیده ای جسمی، روانی و اجتماعی است. ارتقای اهداف مداخله ای آموزشی در بهبود نگرش  مثبت به افراد سالمند  و سالمندی  از اهمیت خاصی برخوردار است. این اهمیت فزاینده در مطالعه نگرش به سالمندی تا حدودی ناشی از یافته هایی است که نشان می دهد نوع نگرش افراد در سنین قبل از شروع سالمندی در کیفیت زندگی، سلامت جسمانی، سلامت روان شناختی و نوع سازگاری اجتماعی با تغییرات عمده در این مرحله از زندگی مؤثر است. (پلیزی و میلیکین، 2002؛ فاندربورک و همکاران، 2006؛ هریس و دلینگر ، 2001؛ لو، کاو و سیه، 2010؛ سو  و همکاران، 2012؛ ردین و تینکو ، 1992؛ لو ، 2005؛ لای و تانگ، 2012) در همین راستا، روان شناسی مثبت نگر، که اساساً به مطالعه توان مندی های انسان می پردازد، به شناسایی عوامل افزایش دهنده سلامت روانی توجه دارد. برخی از توانمندی های انسان که به منش و سرشت او مربوط می شود جنبه روانی داشته و به افراد کمک می کند تا حوادث بالقوه را کم تر تهدید کننده تصور کنند و یا واکنش های خود را نسبت به این گونه حوادث کنترل کنند. پژوهش های میدانی و نیز پژوهش های آزمایشگاهی نشان داده اند که توان مندی های روانی انسان با کاهش علائم جسمی و روانی استرس، همبستگی مثبت داشته و هچنین این توان مندی ها تأثیر مثبتی بر سلامتی روانی دارد. به طور کلی روان شناسی مثبت به عنوان رویکردی جدید در روان شناسی، به عنوان متمم رویکردهای قبلی به مطالعه هیجانات و ویژگی های مثبت در انسان ها می پردازد و بیشتر متوجه نقاط قوت و استعدادهای ذاتی انسان ها می باشد.