بررسی عملکرد لرزه ای برش گیری های پسانصبی در پل ها

مقاله بررسی عملکرد لرزه ای برش گیری های پسانصبی در پل ها

بسیاری از پل های قدیمی از سیستم عرشه دال بتنی و تیرهای فولادی غیر مرکب ساخته شده اند. یک روش اقتصادی برای مقاوم کردن عرشه این پل ها، متصل کردن بتن دال و تیرهای فولادی با استفاده از برش گیرهای پسا نصبی، برای ایجاد عملکرد مرکب است. عملکرد مرکب به دال بتنی و تیر فولادی اجازه می دهد با هم خم شوند که این رفتار، مقاومت و سختی مقطع را به میزان قابل توجهی در مقایسه با حالت غیر مرکب افزایش می دهد. برش گیرهای پسا نصبی انواع مختلفی دارند که تحت بارهای استاتیکی و خستگی، آزمایش شده و از نظر هزینه و قابلیت ساخت مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته اند. از این میان میله ی رزوه شده با ماده ی چسبنده با توجه به خواص مقاومت و خستگی بهتر در مقایسه با گل میخ، امکان مقاوم سازی عرشه پل با تعداد کم تری برش گیر و طراحی با رویکرد مرکب نسبی را فراهم می کند. هم چنین با توجه به این که میله ی رزوه شده با ماده ی چسبنده بدون نیاز به توقف ترافیک، از سطح پایینی عرشه پل به طور کامل نصب می شود، بهترین انتخاب برای مقاوم سازی عرشه ی پل ها می باشد. در تحقیقات انجام شده تاکنون برش گیرهای پسانصبی از نظر مقاومت نهایی و مقاومت خستگی بررسی شده اند. این مقاله به بررسی عملکرد لرزه ای این برش گیرها با مدل سازی آن ها در نرم افزار آباکوس، با در نظر گیری جزئیات آزمایشگاهی مدل ساخته شده در تحقیقات قبلی پرداخته و نشان می دهد برش گیرهای پسانصبی از نظر مقاومت، شکل پذیری و استهلاک انرژی تحت بار لرزه ای نیز به طور قابل توجهی رفتار بهتری در مقایسه با گل میخ ها دارند.