بررسی جلوه های معشوق در اشعار شمس مغربی

مقاله بررسی جلوه های معشوق در اشعار شمس مغربی

عشق زیباترین و در عین حال پیچیده ترین پدیده های هستی است، که از دیرباز در شرح آن قلم فرسایی ها کرده اند. یکی از انواع مهم شعر، شعر غنایی است و ادبیات عرفانی یا ادبیات صوفیه نیز قسمتی از ادبیات غنایی محسوب می شود که ارکان اصلی آن را عشق، عاشق و معشوق تشکیل می دهند، صحبت عشق خداست که شعر عرفانی را رنگ عاشقانه می دهد. از جمله شاعران عارف، شمس الدین محمد مغربی (736-756 هجری) است که علی رغم استفاده از زبانی قوی و استوار در بیان افکار عرفانی حضور نامش در ادبیات عرفان کم رنگ است، کنار رفتن غبار فراموشی از چهره بزرگانی این چنین علاوه بر افزودن برگ زرینی بر گذشته های درخشان ادبیات، در تنویر افکار این بزرگان نقش بسزایی دارد، به ویژه که گاه پرده ی زبان رمزگونه عاشقانه بر عمق معنای عرفانی افکنده شده است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی درصدد است تا جلوه های معشوق را در اشعار فارسی و عربی شمس مغربی در قالب توصیف زیبایی های کلی، ویژگی های ذاتی معشوق آسمانی و تأکید بر جنسیت معشوق مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که شمس در اشعارش به ترتیب به ویژگی های ظاهری (60%)، ویژگی های ذاتی معشوق آسمانی (28%)، تاکید بر جنسیت معشوق (8%) و ویژگی های رفتاری(3%) توجه خاصی نشان داده است، هم چنین توصیف (رخ) از ویژگی های ظاهری با بسامد (126) بار تکرار بیش ترین آمار را به خود اختصاص داده است.