نمادهای عرفانی در درس چهاردهم سی مرغ و سیمرغ فارسی سوم متوسطه دوم

مقاله نمادهای عرفانی در درس چهاردهم سی مرغ و سیمرغ فارسی سوم متوسطه دوم

از دیرباز متفکران و عارفان، روح آدمی را به پرندهای تشبیه کرده اند که از عالم بالا و جای اصلی خویش پر باز کرده و سفری را آغاز و از بد حادثه در «دامگه حادثه» تن گرفتار آمده است. انسان کامل مظهر صورت الهی است و مجلای ذات خدایی که سبب بقای عالم و انواع موجودات گشته جهان از وجود او استمداد فیض می نماید. در متون عرفانی واژگان و تعبیرات فراوانی مشاهده می شود که دور از معنی ظاهری خود، به گونه ای معنای رمزی دارند و نمادگونه هستند. در روایت منطق الطیر نیز به جای انسان ها بازگیران صحنه های اجتماعی پرندگان اند. هرکدام از این پرندگان نماد ویژگی ها و خصایص موقعیت های اجتماعی خاصیاند که منتسب اند به انسان های اجتماع آن روز عصرعطار. نمادهای رمزی ویژه متون عارفانه است. عارف با کشف و شهود دنیای پیرامون خود را به زبان رمز بیان می دارد تا اهل دل واصل به مقام روحانی آن رموز را دریابند. عطار نیشابوری در بیان اندیشه های عرفانی و عاشقانه خود از این رموز و نمادها بهره می جوید. این جستار که به روش توصیفی و تحلیلی و بر مبانی مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است به بررسی نمادهای عرفانی در درس سی مرغ و سی مرغ فارسی 3 متوسطه دوم می پردازد.