جلوه ی «عشق» در رباعیات خواجه ابوالوفا خوارزمی

مقاله جلوه ی «عشق» در رباعیات خواجه ابوالوفا خوارزمی

«عشق» از اساسی ترین و مهم ترین مسائل عرفانی است که جنبش و حرکت ذرات هستی وابسته به وجود آن است. در تعریف عشق سخنان زیادی بیان داشته اند و هر کس به اقتضای درک و فهم خود از عشق سخن گفته است. با نگاهی عرفانی، عشق بال پرواز روح است به آن جایی که با عقل نمی توان به آن رسید و می توان آن را کامل کننده ی روح انسانی دانست. خواجه ابوالوفا خوارزمی از عرفا، شعرا و کبار خوارزم در قرن نهم می باشد که عشق در روح و جانش متجلی گردیده و در آثار وی متبلور شده است. او عاشق شده و درد عاشقی را درک کرده است. از عشق جسمانی و مادی فراتر رفته و از عشق الهی و روحانی صحبت می کند. در این پژوهش نیز که به شیوه ی توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام گرفته، پس از نگاهی مختصر به مقوله عشق و بیان زندگی، احوال و افکار خواجه ابوالوفا، برای دستیابی به مفهوم عشق در شعر وی، رباعیاتش مورد واکاوی قرار گرفت. حیاتبخش بودن، درمانگری دردها، محرک اصلی عاشق بودن، کشاف ضمایر، عامل تهذیب نفس و چراغ راه و هدایتگر بودن از جمله ویژگی های عشق است که در رباعیات خواجه مشهود می باشد.