بررسی پایداری معماری بومی خانه های تهران و سنندج در دوره قاجار

مقاله بررسی پایداری معماری بومی خانه های تهران و سنندج در دوره قاجار

محیط طبیعی یکی از مهم ترین پدیده های موثر در چگونگی شکل گیری ساختار معماری بومی و سنتی بوده است. فناوری های محدود گذشته سبب می شد که در طراحی و ساخت خانه ها بیش ترین ملاحظات اقلیمی صورت گیرد. در پژوهش حاضر سعی بر آن است تا با شناخت ویژگی های بومی معماری خانه های تهران و سنندج، که توانایی پاسخگویی به شرایط زیست با کم ترین نیاز به سوخت فسیلی، چگونگی ابعاد کمی و کیفی عناصر بومی معماری مورد بررسی قرار گیرد. تا بتوان با شناخت ویژگی های معماری بومی این مناطق، معماری نوین را به شیوه ای نو ترسیم نمود. با این هدف تحقیق حاضر با روش توصیفی- و تحلیلی و قیاسی به روش کتابخانه ای و برداشت میدانی شکل گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش در این مقاله که نمونه های موردی خانه های بومی تهران و خانه های سنندج در دوره قاجار را مورد بررسی قرار داده است نشان می دهد که با توجه به ضوابط طراحی بیان شده خانه ها با اقلیم این منطقه تا حدودی زیادی دارای هماهنگی لازم بوده اند. در انتها نیز اصولی که قابلیت تعمیم پذیری به معماری معاصر امروز را دارند، به عنوان ارزش های تکرارپذیر معماری بومی مورد توجه قرار گرفته اند.