مقایسه نیمرخ ساختاری پسران کم توان ذهنی ورزشکار و غیر ورزشکار

مقاله مقایسه نیمرخ ساختاری پسران کم توان ذهنی ورزشکار و غیر ورزشکار

زمینه و هدف: شرکت در برنامه های ورزشی موجب افزایش سلامت جسمی، روانی و تناسب اندام میشود. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه نیمرخ ساختاری پسران کم توان ذهنی ورزشکار و غیر ورزشکار ایران بود.

روش کار: نمونه پژوهش شامل 138 پسر کمتوان ذهنی با و بدون سندرم داون در دو گروه، ورزشکار (40 پسر کم توان ذهنی بدون سندرم داون و 30 پسر با سندرم داون) با میانگین سنی 3.26±21.95، قد 0.1 ± 1.65 و وزن 13.49±67.79، و غیر ورزشکار ( 45 پسر کم توان ذهنی بدون سندرم داون و 23 پسر با سندرم داون) با میانگین سنی 1.75 ± 20.63، قد 0.1 ± 1.65 و وزن 19.10 ± 65.48، بود. جهت ارزیابی نیمرخ ساختاری، وضعیت افراد در سطح های فرونتال و ساجیتال هم چون وضعیت های سر به جلو و کج گردنی با روش عکس برداری، کایفوز و لوردوز با خطکش منعطف، اسکولیوز با اسکولیومتر، راستای مکانیکی اندام تحتانی با گونیامتر، انحراف جانبی لگن و انحراف قدامی خلفی لگن با تیلتسنج، راستای زانوها با کولیس، هایپر اکستنشن زانو با گونیامتر و افت ناوی با خطکش مورد بررسی قرار گرفتند. هم چنین جهت ارزیابی دقیقتر، علاوه بر مقایسه کلی گروه ها (با و بدون سندرم داون)، مقایسه درون گروهی کم توان ذهنی بدون سندرم داون و سندرم داون نیز صورت پذیرفت.

یافته ها: در گروه پسران کم توان ذهنی با و بدون سندرم داون در متغیرهای هایپر اکستنشن زانو (0.021=p) و افت ناوی (0.003=p) گروه پسران کم توان ذهنی بدون سندرم داون در متغیر کج گردنی (0.046=p) و در گروه پسران سندرم داون در متغیرهای کایفوز (0.014=p)، هایپر اکستنشن زانو (0.036=p) و افت ناوی (0.001=p) تفاوت معنادار مشاهده شد.

نتیجه گیری: با توجه به پژوهش حاضر میتوان نتیجه گرفت که بهبود شرایط جسمانی و روانی اجتماعی این افراد که المپیک ویژه پیش قدم در آن می باشد، نیازمند داشتن اطلاعات بیشتر در این زمینه می باشد. هم چنین لحاظ نمودن برنامه هایی جهت اصلاح پاسچر، ضروری می باشد.