ارتباط عوامل حقوقی و فناوری با توسعه پایدار در ورزش

مقاله ارتباط عوامل حقوقی و فناوری با توسعه پایدار در ورزش

هدف از این پژوهش بررسی ارتباط ساختاری-کارکردی بین توسعه حقوقی، مدیریت فناوری و توسعه پایدار به صورت موردی در ورزش بود. روش تحقیق از نوع توصیفی – پیمایشی با رویکرد تحلیل همبستگی میباشد. جامعه آماری شامل افراد آگاه به موضوع پژوهش در سازمآن های ورزشی کشور بود. نمونه آماری به روش هدفمند (قضاوتی) از مدیرا و اساتید مدیریت ورزشی دانشگاه ها انتخاب و نظرخواهی شد (174 نفر). ابزار اصلی پژوهش شامل پرسشنامه محقق ساخته براساس مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه های ساختارمند بود. روایی محتوایی ابزار از طریق نظر خبرگان (12 نفر)، پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ و روایی سازه از طریق تحلیل عاملی تأییدی ارزیابی و تأیید گردید. از روش مدل سازی معادلات ساختاری در محیط نرمافزار اسمارت پی ال اس جهت تحلیل داده ها استفاده شد. تحلیل مسیر روابط مستقیم بین متغیرها نشان داد که توسعه حقوقی اثر معنی داری بر مدیریت فناوری (0.685) و توسعه پایدار (0.309) دارد. مدیریت فناوری نیز دارای اثر معنی داری (0.582) بر توسعه پایدار می باشد. در بخش روابط غیر مستقیم، اثر غیر مستقیم توسعه حقوقی با میانجی مدیریت فناوری از اثر مستقیم آن کم تر است، اما اثر غیر مستقیم توسعه حقوقی بر توسعه پایدار و میانجی مدیریت فناوری از اثر مستقیم آن بیشتر است. هم چنین اثر غیر مستقیم مدیریت فناوری بر توسعه پایدار از اثر مستقیم آن کمتر است. روابط مستقیم نشان داد که ارتباط ساختاری – کارکردی قابل توجهی بین چهار متغیر مورد بررسی وجود دارد و روابط غیر مستقیم نشان داد که دستیابی به سطح بالاتر از توسعه پایدار نیاز به مداخله و تعدیل اثرات متغیرها توسط متغیرهای میانجی دارد. هم چنین برحسب نتایج محیط، توسعه حقوقی نقش پیشایندی و مدیریت فناوری نقش فرایندی و توسعه پایدار نقش پیامدی در کارآمدسازی ورزش دارند.