بازشناسی گونه های نظری و شکلی منطقه گرایی در معماری

مقاله بازشناسی گونه های نظری و شکلی منطقه گرایی در معماری

منطقه گرایی ریشه در مباحث بومی و محلی دارد و سعی در برقراری تعامل میان معماری و بستر فرهنگی آن دارد. منطقه گرایی در برگیرنده ویژگی های خاص مکان معینی است، که معرف ارزش های انسانی آن مکان می باشد. مقاله پیش و در پی آن است که مفهوم منطقه گرایی، رویکردها و ویژگی های آن ها را مشخص سازد، تا به مفاهیم غالب در منطقه گرایی دست یابد. نتایج حاصله از این تحقیق نشان می دهد که نظریه منطقه گرایی از توجه صرف به کالبد و مباحث شکلی و بصری منطقه گذر کرده است و با توجه به ارزشهای فرهنگی و اجتماعی و با تاکید بر انسان و تعاملات آن رویکردهای نوینی را در زمینه معماری مطرح کرده است.

منطقه گرایی با برقراری پیوند میان نیازها، قابلیت های محلی و فناوری در راستای رسیدن به توسعه پایدار گامی تاثیر گذار برداشته است. منطقه گرایی رویکردی است که در مقابل یکسان سازی معماری و عدم توجه به فرهنگ و بستر فرهنگی مقاومت کرده و به دنبال تقویت ارزش های منطقه ای و احترام به ویژگیهای زیست محیطی بوده است. روش تحقیق در این مقاله بر مبنای روش کیفی و تحلیلی- تفسیری بوده است و از شیوه اسنادی کمک گرفته شده است.