بررسی تغییرات پذیرفتاری مغناطیسی(km) در توده گابرویی -دیوریتی پلنگدر (شمال شرق دامغان) در پرتو روش

مقاله بررسی تغییرات پذیرفتاری مغناطیسی در توده گابرویی -دیوریتی پلنگدر (شمال شرق دامغان) در پرتو روش

توده گابرویی - دیوریتی پلنگ در (شمال شرق دامغان) درون سنگ های شیلی، ماسه سنگی و آهکی سازند شمشک پهنه ساختاری البرز شرقی جایگرفته است و طیف ترکیبی متنوعی از الیوینگابرو، گابرو، دیوریت، تا پگماتوئیدهای دیوریتی را شامل می شود. الیوین، پیروکسن (اوژیت)، پلاژیوکلاز، هورنبلند (کانی های اصلی)، مگنتیت، آپاتیت، روتیل و زیرکن (کانی های فرعی)، و کلسیت، اپیدوت و کلریت (کانی های ثانویه) این سنگ ها هستند. این توده گابرویی -دیوریتی همراه با سایر توده های نفوذی تقریباً مشابه و هم چنین میان لایه های بازالتی موجود در درون توالی رسوبی اواخر تریاس -اوایل ژوراسیک مشهور به سازندهای شمشک، بخشی از فعالیت های ماگمایی همزمان با تشکیل و توسعه حوضه پشت کمانی البرز در بازه زمانی یاد شده می باشد. در این تحقیق، پارامترهای مغناطیسی توده گابرویی- دیوریتی پلنگ در، برای اولین بار در پرتو روش ناهمسانگردی مغناطیسی مورد بررسی قرار گرفته اند.

مقادیر پذیرفتاری مغناطیسی گابروها و دیوریت ها از μsi 8200 تا μsi 72500 متغیّر است. تغییرات km متأثر از حضور و فراوانی حاملهای مغناطیسی نظیر مگنتیت، الیوین، پیروکسن، هورنبلند و بیوتیت موجود در این سنگ ها می باشد. از بین کانی های نامبرده، مگنتیت مؤثّرترین کانی در بروز  رفتارهای مغناطیسی این سنگ ها می باشد. بررسی تغییرات مقادیر km نشان می دهد بین تفریق یافتگی بلوری این سنگ ها (از الیوین گابرو تا دیوریت) و تغییرات میانگین پذیرفتاری مغناطیسی رابطه مستقیمی وجود دارد به طوری در بخش های تفریق یافته تر و پگماتوئیدی، مقدار تا km تا  μsi 8200 کاهش می یابد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که بررسی پذیرفتاری مغناطیسی در پرتو روش ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی می تواند در بررسی تحولات ماگمایی از جمله فرایند تبلور تفریقی مفید و مؤثّر باشد.