نگرش regenerative به مثابه رویکردی سیستماتیک در طراحی مناظر شهری پایدار

نگرش regenerative به مثابه رویکردی سیستماتیک در طراحی مناظر شهری پایدار (نمونه موردی: محور حافظیه شیراز)

با توسعه ی ناموزون شهرنشینی، پیامدهای مخرّبی در اثر گسترش اُفقی شهرها هُویدا شد که نابودی اکوسیستم را رقم زد. توجّه به رویکردهای جهانی طرح های «توسعه پایدار» یافتن راه حلِّی برای مُعضلات شهرها در دستور کار متخصّصان قرار گرفت؛ امّا متأسفانه این راه حل ها پاسخگوی بُحران های شهری نبود. از این رو «رویکرد regenerative» با دیدگاهی کُل نگر مطرح شد. این دیدگاه با هدف احیای پتانسیل های موجود در بستر پروژه و به کارگیری آن ها در راستای از بین بُردن آسیب های پیشین، قصد دارد به طور همه جانبه رابطه ی انسان با اکوسیستم را ارتقا دهد.

این نگرش به مبحث «منظر شهری» وارد شد تا بتواند راهکارهای نُوینی برای احیای کیفیّت زندگی شهری ارائه دهد. با پذیر ش شهر به عنوان یک «شبکه ی جریان محور» و توجّه به روابط میان اجزای آن می توان به «رویکردی سیستماتیک» که قابلیّت ارائه کردن دامنه ی گسترده ای از راه حل ها را دارد، دست یافت و آن را به جامعه ی شهرنشین معرفی کرد تا پاسخگوی تمامی مسائل پیچیده ی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شهر باشد. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نیازمندی ها، ظرفیّت ها و مشکلات «محور حافظیه» که نقش مهمّی در پیشینه ی فرهنگی و تاریخی شهر شیراز دارد، است.

باید یادآوری کرد که وضعیّت کُنونی محور حافظیه به عنوان مفصل شهری و محور گردشگری با ساختار گذشته ی خود که کُریدور سبز شهری بود، فاصله گرفته است. این پژوهش، با تکیّه بر مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی انجام شد و اُلگوهای regenerative استخراج گردید. این اُلگوها، به راهکارهایی سیستماتیک برای طرّاحی regenerative و یافتن پاسخی منسجم و همه جانبه در جهت بهبود دادن کیفیّت حیات شهری انجامید. در نتیجه بر این باوریم، پذیرش این رویکرد پیشنهادها و راهبُردهای مطلوبی در طرّاحی منظر شهری به ارمغان می آورد که برای شهر امروز و فردا پایدار خواهد بود.