طرح ذخیره رواناب و افزایش منابع آب خوان (آب زیر زمینی) در شهر تهران (lid) با استفاده از بهترین شیوه های مدیریتی روش توسعه کم اثر (با تأکید بر کنترل سیلاب درون شهری)

طرح ذخیره رواناب و افزایش منابع آب خوان (آب زیر زمینی) در شهر تهران (lid) با استفاده از بهترین شیوه های مدیریتی روش توسعه کم اثر (با تأکید بر کنترل سیلاب درون شهری)

افزایش نامتوازن و سریع فضاهای شهری در شهر تهران و متعاقب آن افزایش سطوح نفوذ ناپذیر، سبب تغییر در پاسخ هیدرولوژیکی محیط، عدم امکان نفوذ به سفرهای زیرزمینی و ایجاد اثرات مخرب روان آب ناشی از بارندگی های سیلابی و افزایش خطر بروز سیلاب در فضاهای شهری گردیده است. از طرفی دیگر با توسعه شهر و تبدیل مناطق بایر به مناطق شهری، احداث ساختمان ها، خیابان ها و تاسیسات دیگر، امکان و فرصت نفوذ آب به درون زمین به شدت کاهش می یابد که در نتیجه رواناب با حجم و سرعت بیشتر به جوی ها و آبراه ها وارد گردیده و به نوبه خود، منجر به تشدید قدرت جریان آب و افزایش خسارات احتمالی ناشی از سیل و نیز بار آلاینده ها می گردد.

اهمیت مدیریت صحیح فی مابین کنترل سیلاب در شبکه های درون شهری از یک سو و تبدیل تهدید احتمالی سیلاب درون شهری در شبکه های انتقال آب به فرصت، به ویژه به جهت هدایت و تبدیل آن در منابع آب های زیر زمینی (منابع آب تجدید ناپذیر) و نیز استفاده از تجربیات جهانی مشابه با در نظر داشتن تغییرات اقلیمی کلان شهر تهران و هم چنین بهره گیری از روش های بهینه و مدرن برای کنترل بحران های آب شامل سیلاب، فرونشست و خشکسالی با رویکرد تقویت سفره آب های زیرزمینی مورد توجه مدیریت شهری قرار گرفته است.

در این مقاله برآنیم، با استفاده از نتایج بدست آمده از مقاله ی طرح ذخیره روان آب و افزایش منابع آب خوان (آب زیر زمینی) در شهر تهران با استفاده از بهترین شیوه های مدیریتی روش توسعه کم اثر lid)) که بر مبنای پروژه جمع آوری و هدایت سیلاب در شهر توکیو (کشور ژاپن) و به نام g-can مشهور می باشد، با بهینه سازی طرح پروژه فوق به عنوان یک راه حل ویژه، به منظور بازچرخانی و استفاده مجدد از آب های غیرمتعارف (روان آب ها)، به خصوص در زمینه ی ذخیره و استحصال از روان آب های موجود در رودخانه های غرب شهر تهران به ویژه در شرایط سیلاب، در راستای تغذیه مصنوعی سفره های آب های زیر زمینی، مطرح نماییم.