نقش مدیریت محیطی شکه های ارتباطی در ایمنی ترافیک مجتمع های زیستی

در ایران، بر اساس امار و اطلاعات موجود (1385) از 400 هزار مورد تصادف، حدود 27700 مورد آن منجر به فوت بوده که متاسفانه طبق پیش بینی ها این رقم طی سالیان اخیر با کمی فراز و نشیب همچنان جریان داشته است. این مسئله دلایل خاص خود را داشته و بسته به عوامل فرهنگی و اجتماعی، آموزشی، محیطی، شهرسازی، فنی و تکنولوژیکی، ترافیکی و غیره قابل توجیه است. بی تردید یکی از این عوامل به الگوی طراحی مسیر و سازمان فضائی و سیستم محله بندی مجتمع های زیستی بر می گردد. واقعیت این است که در بیشتر شهرهای کشور، به عنصر شبکه ارتباطی عمدتا با هدف کارائی ترافیک سواره نگریسته می شود. دست اندر کاران امور ترافیک و حمل و نقل خیابانهایی احداث می کنند که وسائط نقلیه موتوری در آنها بتوانند به سرعت از یک نقطه به نقطه دیگر جابجا شوند. آنها معمولاً علایق و مشکلات ایمنی افراد ساکن در شهرها، محلات مسکونی را در نظر نمی گیرند و بدین ترتیب باعث افزایش سرعت ترافیک می شوند. پیاده روها اغلب یا حذف شده و یا به اندازه کافی عریض نیستند تا عابرین پیاده در آن احساس آرامش و امنیت کنند. محلهای خط کشی شده مخصوص عابر پیاده اغلب در فاصله دور از هم می باشند. این در شرایطی است که بیشتر محلات شهر فاقد هر گونه تاسیسات و تجهیزات هدایت کننده ترافیک پیاده و سواره است. چراغهای راهنمائی بیشتر برای خودروها تنظیم شده اند تا عابرین پیاده. با چنین واقعیتی، مقاله حاضر به بررسی نقش مدیریت محیطی شبکه های ارتباطی در ایمنی ترافیک مجتمع های زیستی شهرهای بزرگ از جمله تبریز می پردازد. این مطالعه به صورت توصیفی و تحلیلی و بر اساس اطلاعات کتابخانه ای و مشاهده ای صورت می پذیرد. در این مقاله با بررسی توسعه محیطی ترافیک و حمل و نقل به این مطلب تاکید می شود که بیشتر اقدامات مدیریت محیطی شبکه های ارتباطی در ایمنی ترافیک قابل اجراء بوده و همین امر تا حد زیادی می تواند نوید بخش شهر ایمن و سالم باشد.