گفتمان صلح در اشعار فروغ فرخزاد و گروس عبدالملکیان

گفتمان صلح در اشعار فروغ فرخزاد و گروس عبدالملکیان

ادبیات جهان دربرگیرنده متونی است که زبان جهانی داشته باشد و این زبان جهانی مفاهیم جهان شمول را دربر می گیردکه از مرزها و فرهنگ ها عبور می کند. در ادبیات ایران نیز نمونه هایی از زبان جهانی در آثار شاعران متقدّم و معاصردیده می شود. در این پژوهش فروغ فرخزاد به عنوان یکی از برجسته ترین شاعران دهه چهل و گروس عبدالملکیان به عنوان نماینده شاعران جوان پس از جنگ و انقلاب انتخاب شده اند؛ در این جُستار به شیوه توصیفی تحلیلی، به این سؤال های اساسی که آیا صلح با خویشتن می تواند مقدمه صلح با پیرامون (صلح جهانی) باشد و هم چنین چه مفاهیمی در آثار، قابلیت ترجمه دارند؟ پاسخ داده می شود.

برطبق نتایج به دست آمده، در می یابیم صلح با خویشتن در نتیجه مطالعه تحلیل داده ها، نشست و برخاست با اهالی فرهنگ و مردم دردکشیده، سفر و تحمل مصائب و رنج های شخصی ایجاد می شود و پس از صلح با خویشتن به صورت ناخودآگاه نیز زبان و فرم اثر در قالب درک مضامین جهانی و همدردی با تمام انسان ها شکل می گیرد.