رفتارهای خود آسیب رسانی و احتمال خودکشی در نوجوانان و میزان تاثیر عوامل شناختی و همسالان بر روی آن ها

رفتارهای خود آسیب رسانی و احتمال خودکشی در نوجوانان و میزان تاثیر عوامل شناختی و همسالان بر روی آن ها

براساس یافته های بخش کیفی خود آسیب رسانی در نزد نوجوانان معادل رفتارهایی مثل خودزنی و خودجرحی یا خودسوزی است. اقدام خودکشی معمولاً معنای خود آسیب رسانی را در نزد نوجوانان ندارد و اقدام خودکشی در نزد نوجوانان براساس نوع روش و انگیزه های روان شناختی از خود آسیب رسانی متمایز می شود.

نوجوانان در تعریف اقدام خودکشی، آن را براساس شیوه آسٓیب به خود مثلاً از طریق قرص خوردن یا براساس انگیزه روانی مثل رها شدن و به پایان رساندن مشکلات خانوادگی غیرقابل حل تعریف می کردند و خود آسیب رسانی را راهی برای رسیدن به انگیزه های روان شناختی زنده نگهدارنده مثل غلبه بر تعارض های اجتماعی، آرام شدن، رهایی از عصبانیت، تخلیه تنش و به حساب آمدن در گروه همسالان با خودجرحی تعریف می کردند. در سطح آسیب شناسی روانی براساس یافته های کیفی و کمی این نتیجه قابل بیان است که خودجرحی نشانه ای است که با سایر رفتارها خود آسیب رسان غیرمستقیم همبودی دارد ولی همیشه نمی تواند به معنای وجود یک اختلال شخصیت مرزی باشد، به ویژه در افرادی که برای رهایی از یک موقعیت اجتماعی آزاردهنده متوسل به این رفتار نمادین می شوند. و جوانانی که خودجرحیشان برای نشان دادن قدرت است نسبت به نوجوانانی که برای رهاشدن از حالت های هیجانی افراطی خود آسیب رسانی می کنند احتمال خودکشی شان کم تر است. این یافته نشان می دهد احتمالاً انگیزه خودجرحی ممکن است پیش بینی کننده اقدام خودکشی در افراد خود آسیب رسان باشد.