ماشینِ زمانِ پلکان های اسپیرال بوداپست

هنرمند عکاس  balint alovits، آخرین مجموعه عکس های خود را که مستندی از پله های اسپیرال در بوداپست مجارستان می باشد را در مورد مکتب های معماری باهاوس و آرت دکو، به نام ماشین زمان منتشر نموده است.

تمامی عکس های پلکان های اسپیرال از یک زاویه ی دید گرفته شده است. تمامی آنها پرسپکتیو مرکزی یکسانی را به نمایش گذاشته اند. "با شکافتن زمان و فضا، بعد و اندازه و شکل جدیدی خلق می شود. ماندن در محدوده بصری مفهومیِ پروژه با درک و آگاهی از جزئیات معماری، سیل فکر و ایده نو را به سوی شما روانه و همزمان به سوی خود فرا می خوانند".

alovits می گوید "من همیشه ساختمان هایی با مکتب معماری باهاوس و آرت دکو را دوست داشته ام. هر گاه که در یکی از این پلکان های اسپیرال قدم می گذارم، یک انرژی مثبت کِشنده ای در خود حس می کنم، تصمیم گرفتم همه تفاوت ها در شکل، رنگ و ویژگی های این راه پله ها را جمع آوری و به نمایش بگذارم.اگر شما از مقابل درهای آینه کاری شده و یا پنل های شیشه ای وسیع رد شوید، شانس این را دارید که کمی بیشتر خود را کنکاش نمایید!"

پی نوشت اول ( حس دریافتی از تماشای این عکس ها  ):

تماشای این فرم های مارپیچ، حلقه لایتناهی این دنیا را فریاد می زنند.

پی نوشت دوم ( مکتب باهاوس و مکتب آرت دکو ):

مکتب باهاوس؛ مدرسه ای که یک سبک معماری شد

باهاوس نام یک مکتب معماری است که از نام مدرسه هنر و معماری باهاوس در آلمان گرفته شده است. این مدرسه معماری که از سال 1919 تا 1933 فعالیت می کرده است، پیشگام مدرنیسم در معماری بود و دستاوردهای آن هنوز نیز در رشته های هنر و معماری به دانشجویان تدریس می شود. ساختمان و کارگاه های این مدرسه در دو شهر دسائو و وایمار آلمان از سال 1996 در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

مدرسه معماری باهاوس که در زبان آلمانی به معنی «خانه معماری» است، در دوران فعالیت چهارده ساله خود در آلمان، در سه شهر مختلف و تحت نظر سه آرشیتکت بزرگ که مدیریت باهاوس را نیز بر عهده داشته اند، فعالیت کرده است. این مدرسه ابتدا از سال 1919 تا 1925 در شهر وایمار، سپس از سال 1925 تا 1932 در دسائو و بالاخره از سال 1932 تا 1933، یعنی زمانی که این مدرسه به دستور حکومت نازی آلمان تعطیل شد، در برلین فعالیت می کرد. مدیریت این مدرسه نیز به ترتیب بر عهده والتر گروپیوس (1919 تا 1928)، هانیس مه یر (1928 تا 1930) و میس وان دروهه (1930 تا 1933) بود.

گروپیوس اعتقاد داشت که با پایان جنگ جهانی اول، دوره جدیدی از تاریخ آغاز شده است و قصد داشت در مدرسه باهاوس، سبک معماری جدیدی را که بازتابی از این دوران باشد، به وجود بیاورد. به اعتقاد گروپیوس، این سبک معماری که می شد اصول آن را به تمام کالاهای مصرفی تعمیم داد، باید ارزان، کارکردگرا و سازگار با تولید انبوه می بود. گروپیوس برای دستیابی به این هدف، می خواست هنرمندان و صنعت گران را با هم متحد کند تا به محصولی کارکردی و قابل استفاده، و در عین حال با ارزش از لحاظ هنری، دست یابد. این ایده در بیانیه افتتاحیه مدرسه باهاوس به خوبی مشخص است: ما در پی آنیم که جامعه تازه ای از هنرمندان پدید آوریم تا در میان آن ها دیگر تعصب حرفه ای که اکنون چون دیواری بلند هنرمندان و صنعتگران را از هم جدا می سازد، وجود نداشته باشد.

برنامه ریزان مدرسه باهاوس هنرهای زیبا را از صنایع دستی کاربردی ممتاز و متفاوت نمی دانستند و بر این باور بودند که هنر و معماری مدرن باید پاسخگوی نیازها و اقتضائات جامعه صنعتی مدرن باشد و طراحی خوب باید از عهده آزمون های زیباشناختی و مهندسی برآید. ویژگی عمده سبک باهاوس تکیه هر چه بیشتر بر کارکردگرایی، بهره گیری بهینه از خواص مواد و مصالح صنعتی، احتراز از تزئینات تجملی در نمای ساختمان ها و فراورده های صنعتی بود. دستیابی به نوعی هماهنگی بین ضرورت های کارکردی و کیفیت زیباشناختی، خوش ساختی و خوش ترکیبی محصولات صنعتی از دیگر اهداف موسسان مدرسه باهاوس بود.

استادان باهاوس به شاگردان خود یاد می دادند که همه چیز را بر مبنای نیازها طراحی کنند و از هیچ عنصری که فاقد کارکرد باشد و تنها جنبه زیباشناسانه داشته باشد استفاده نکنند. در مدرسه باهاوس تاریخ معماری جایی میان دروس دانشجویان نداشتند، چرا که در باهاوس قرار بود همه چیز بر مبنای اصول اولیه معماری و بدون توجه به آثار گذشتگان ساخته شود.

باهاوس در ابتدا برای تأمین بودجه خود به سوبسیدی که از جمهوری وایمار می گرفت وابسته بود. اما بعد از ایجاد تغییراتی در حکومت محلی وایمار، این مدرسه در سال 1925 به شهر دسائو که بافت صنعتی و شهری بیشتری داشت و با ایده های مدرن مدرسهٔ باهاوس هم خوان بود، منتقل شد. پس از انتقال مدرسه باهاوس به دسائو، بخش طراحی صنعتی این مدرسه که مشکل کمتری با حکومت محافظه کار محلی داشتند، در وایمار باقی ماندند. مدرسه طراحی صنعتی باهاوس بعدها نام خود را به دانشکده فنی معماری و مهندسی عمران تغییر داد و از سال 1996 به بعد نیز به نام دانشکده باهاوس آلمان خوانده می شود.

مکتب آرت دکو:

هنر تزیینی (به فرانسوی: art déco) (آر دکو) یک جنبش هنری است که در قرن بیستم به وجود آمد.واژه آرت دکو از نام نمایشگاه بین المللی هنرهای تزیینی و صنعتی مدرن (exposition internationale des arts décoratifs et industriels modernes) گرفته شده است. این جنبش بر معماری، تزیینات داخلی، سرامیک، مُد، طراحی صنعتی و هنرهای دیگر تأثیرگذار بود.

نام آرت دکو از عنوان نمایشگاه جهانی 1925 در پاریس (نمایشگاه بین المللی هنرهای تزیینی و صنعتی) انتخاب شد، اما از این کلمه قبل از اواخر 1960 استفاده نمی شد. فرهنگ های مختلف، به ویژه اروپای قبل از جنگ جهانی اول، بر آرت دکو اثر داشتند. آرت دکو پاسخی به تغییرات فراوان فنی و اجتماعی در شروع قرن بود. شهر پاریس در فرانسه مرکز این جنبش شناخته شده بود و بسیاری از هنرمندان برجسته در این شهر زندگی می کردند. از جمله: ژاک امیل روهلمان (jacques-émile ruhlmann) که یکی از معروف ترین مبل سازهای آرت دکو بود. کسان دیگر ادگار براندت (edgar brandt) و ژان دوناند (jean dunand) بودند که با آهن و قفل کار می کردند. در شیشه کاری رنه لالیک (rené lalique) و موریس مارینو (maurice marinot) و در جواهر و ساعت سازی کارتیه (cartier) بود.

واژه آرت دکو را در نمایشگاه بین المللی 1925 ساختند، اما تا سال 1960 از آن خیلی کم استفاده می کردند. هنرمندانی که در این سبک کار می کردند تا سال 1960 گروهی ناشناخته بودند. در اولین سال ها آرت دکو را حرکتی در جنبه نوین گرایی (مدرنیسم) می شناختند که تحت تأثیر هنرهای سنتی ممالک دیگر مثل کشورهای آفریقایی، مصر یا مکزیک بود. اثر دیگر بسیار مهم روی آرت دکو فناوری های آن زمان بود، از قبیل رادیو، ماشین های صنعتی و غیره. کل این چیزها را در یک فرم حجمگری (کوبیسم)، آینده گری (فوتوریسم) و فوویسم به کار می بردند.

به دنبال این سبک ها، آرت دکو از اشیایی مختلف مثل آلومینیوم، ورشو، لاکر، چوب کاری، پوست کوسه و گورخر استفاده می کرد. در آرت دکو از فرم های زیگزاگ، پله ای، دایره آفتاب (sunburst motif) و قوس های بلند هم زیاد استفاده می کردند. این سبک خیلی غنی است و در نتیجه عکس العمل به کمبودهای بعد از جنگ جهانی اول به وجود آمده است. به خاطر تجملی بودنش از آن در فضاهای مدرن مثل سینما، برج های بلند و کشتی های مسافربری استفاده می کردند. این سبک به طور کلی تا حد زیادی تحت تأثیر شتابان صنعتی شدن در این دوره است، اما نشان دهنده تجملات، شکوه، کثرت گرایی و قدرت در بستر اجتماعی نیز بوده است.

منبع : + و + و +