جایگاه شعر و شاعری در نمایشنامه های استاد عبدالرضا فرید زاده

استاد فریدزاده نمایشنامه نویسی است که دستی استوار در شعر دارند و نمایشنامه ها و  سروده های کهن و جدید چاپ شده و نشده وی، نشان می دهد که ایشان به صورت هنرمندانه ای به این هر دو هنر مسلط هستند وآنها  را  در کنار هم می بیند، به گونه ای که نه تنها نمایشنامه نویس بودن وی در اشعار وی رخ می نماید، بلکه شاعری ایشان هم در نمایشنامه هایش به شکل وسیعی خود نمایی می‌کند. در این مقاله سعی شده است  ضمن  دسته بندی نمایشنامه‌ های استاد در سطوح گفتاری پنجگانه، تراژدی، حماسی، واقع گرایی، طنز و لوده بازی وتاریخی-حکایتی؛ بعضی از متونی را که جنبه تراژیک، حماسی و تاریخی آنها غلبه دارد و گفتار منظوم و نثر شعر گونه بهترین شکل بیان آن‌هاست و عواطف رفیع انسانی را بیان می‌کنند، انتخاب کرده ضمن معرفی مختصر آنها، با ذکر نمونه ‌هایی سطح گفتار و نوسانات سطح زبان آن نمایشنامه ها را مشخص کنیم و از این طریق به این فرضیه برسیم که نمایشنامه نویسانِ شاعر در زمینه ادبیات نمایشی آثار تاثیر گذار تری را عرضه می کنند.