بررسی آثارباستانی و ابنیه تاریخی ایذه با تأکید بر نقوش و نمادهای به کاررفته در بافته های قوم بختیاری

شهرستان ایذه بخشی از سرزمین کهن بختیاری‌ نشین در دامنه رشته کوه‌ های زاگرس و همجوار با استان ‌های چهارمحال بختیاری و استان کهگیلویه و بویراحمد می‌باشد که اکثر مردمان این دیار کوچ‌نشینانی بودند که بصورت قشلاق (در شهرستان ایذه) و ییلاق (در شهرهای اردل، فارسان، شلمزار، لردگان و ...) زندگی می‌کردند لذا بافندگان فرش در ایذه همان کوچ نشینان شهرهای ییلاقی ذکر شده می‌باشند. بختیاری‌ ها، که از کهن‌ترین اقوام زاگرس نشین هستند، همواره با دیدی هنری و جهان بینی فرهنگی به طبیعت و محیط اطراف خود می‌نگرند و خلاقیت هنری خود را در بافتن فرش به عنوان یکی از جلوه‌های هنری نشان داده‌اند و فرش این مناطق از لحاظ طرح، شکل و رنگ شبیه بهم هستند. در قالی بختیاری  نقش‌ هایی همچون بز کوهی (کل، پازن) و کبک و.... در کنار نقش گل و بوته استفاده شده است. که حاکی از برداشت مردم این مناطق و نگاه زیبا شناسانه‌ ی آنها به جهان پیرامون خود می‌ باشد. عمده شهرت قالیچه‌ های بختیاری به دلیل بکارگیری اشکال انتزاعی، هندسی و ذهنی باف همراه با رنگ و پشم و الیاف طبیعی در آن است. ابزارجمع آوری اطلاعات این مقاله  به روشهای  کتابخانه ای، مصاحبه و.. می باشد. دراین راستا ساختار کلی نقوش با استفاده از ابزارهایی مانند مشاهده، مصاحبه، گفتگو و اسناد مکتوب رسمی، استخراج گردید،سپس با مراجعه به منابع و مستندات موجود پیرامون مفاهیم نقوش، کلیت طرحها و قابلیت این المان های سمبولیک از نظر تاریخی و پیوند فضای گرافیکی با فضای تجاری، از دید گرافیکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سپس نمادهای بکاررفته درفرش ایذه موردبررسی قرارگرفته و در ادامه پیشنهاداتی به  ارائه گردیده است.