روش های مسیریابی در شبکه های حسگر بی سیم و نقش شبکه های عصبی در کاهش مصرف انرژی آن ها

یک شبکه حسگر بی سیم مجموعه ای از تعداد بسیار زیادی گره حسگر با ابعاد کوچک و قابلیت های مخابراتی و محاسباتی محدود است که به منظور جمع آوری و انتقال اطلاعات از یک محیط به سمت یک کاربر و یا ایستگاه پایه به کاربرده می شود. شبکه عصبی مصنوعی، سیستمی بزرگ از اجزاء پردازشی موازی یا توزیع شده بنام نورون یا سلول‌ عصبی است که در یک توپولوژی گراف به هم متصل شده‌اند. نورون‌ها از طریق ارتباطات وزن ‌داری بنام سیناپس  به هم متصل می ‌شوند. داده‌ها جدا از پردازش ذخیره نمی‌شوند، زیرا داده‌ها ذاتاً به هم متصل هستند. به عبارت دیگر، شبکه‌ های عصبی مصنوعی، الگوریتم‌ های ریاضی هستند که قادر به یادگیری نگاشت ‌های پیچیده‌ ی بین ورودی (ها) و خروجی (ها) از طریق آموزش تحت نظارت بوده یا قادر به رده ‌بندی اطلاعات ورودی به روشی بدون نظارت می ‌باشند. قوانین آموزش این شبکه ‌ها الهام گرفته از علم زیست ‌شناسی بوده و نحوه یادگیری شبکه را تعیین می‌کنند. یکی از مهمترین مسائل قابل بحث در شبکه های حسگر بی سیم، چگونگی انتقال اطلاعات از گره های داخل شبکه به ایستگاه پایه و انتخاب بهترین مسیر ممکن برای انتقال این اطلاعات می باشد. انتخاب بهترین مسیر می تواند بر اساس فاکتورهای مختلفی مانند انرژی مصرفی، سرعت در پاسخگویی و میزان تاخیر، دقت در انتقال داده و... تحت تاثیر قرار بگیرد.