مدلیابی رفتارهای پرخطر بر اساس سبک های دلبستگی و همدلی با میانجی گری پرخاشگری در فرزندان بدسرپرست شهر زنجان

مدلیابی رفتارهای پرخطر بر اساس سبک های دلبستگی و همدلی با میانجی گری پرخاشگری در فرزندان بدسرپرست شهر زنجان

مقدمه و هدف: گسیختگی خانواده و عوامل مختلف دیگر، خانواده های زیادی را با بی سرپرستی و بدسرپرستی کودکان روبه رو ساخته است. تجربه بدرفتاری به خصوص در طول سالهای اولیه، کودک را در معرض کارکردهای سازش نایافته اجتماعی، روانشناختی، روانی- زیستی قرار می دهد. این پژوهش، با هدف مدلیابی رفتارهای پرخطر بر اساس سبک های دلبستگی و همدلی با نقش میانجی پرخاشگری در فرزندان بدسرپرست شهر زنجان اجرا شد.

مواد وروش ها: پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر در برگیرنده تمامی فرزندان (دختر و پسر) بدسرپرست از سن 10 تا 20 ساله ساکن شهر زنجان در سال 98 – 99 می باشد که 120 نفر از آنها با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شد و پرسشنامه های دلبستگی هازن و شیور (1978) ، پرخاشگری باس و وارن (2000)، واکنش های بین فردی توسط دیویس (1983) و رفتارهای پرخطر زاده محمدی و همکاران (1390) برای هر آزمودنی پر شد. در این پژوهش به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری و تحلیل عاملی اکتشافی استفاده گردید. جهت انجام تحلیل، از نرم افزار amos-18 و spss-23 استفاده شد.

یافته ها: یافته های حاصل از شاخص های نیکویی برازش مدل اصلی تحقیق نشان دهنده برازش بالای مدل بود. نتایج نشان داد سبک های دلبستگی دارای اثر مثبت و معنی داری بر رفتارهای پرخطر در فرزندان بدسرپرست با نقش میانجی پرخاشگری می باشد ( p<0.001)؛ همچنین همدلی دارای اثر منفی و معنی داری بر رفتارهای پرخطر در فرزندان بدسرپرست با نقش میانجی پرخاشگری می باشد (p<0.05).

نتیجه گیری: از آنجایی که توانایی هیجانی کودکان بطور معمول در سنین پایین به سرعت پیشرفت می کند، تا حد زیادی حاصل شکل گیری سبک دلبستگی کودک و توانایی همدلی والدین بالاخص میزان صحبت کردن والدین درباره هیجان های مختلف است.