مدیریت آلاینده های زیست محیطی در دشت اندیمشک

 به علت نارسایی سیستم های بررسی و کنترل کیفی منابع آب زیرزمینی، وضعیت کیفی آبخوان های ایران تبیین نگردیده و در نتیجه به دلیل عدم مدیریت کیفی آبخوان های کشور، اصلی ترین منبع مهمترین نیاز بشری در مسیر بحران قرار گرفته است. به طور کلی اجزاء اصلی مدیریت کیفیت منابع آب را می توان در سه محور اصلی پیشگیری، پایش و کنترل برشمرد. به منظور مطالعه و تدوین استراتژی های لازم جهت مطالعه و مدیریت کیفی آبخوان های کشور، دشت اندیمشک جهت مطالعه مدنظر قرار گرفت. منابع آلودگی موجود در دشت اندیمشک را می توان به سه دسته کلی تقسیم بندی نمود:

الف) فاضلاب های شهری و روستایی

ب) جریان آب های برگشتی از مصارف آب کشاورزی، کودهای حیوانی و شیمیایی، سموم دفع آفات و حشرات و آلودگی های ناشی از فعالیت های دامداری

ج) فاضلاب های صنعتی. در تحقیق حاضر پس از شناخت یون نیترات به عنوان آلاینده زیستی دشت اندیمشک، مدل کمی و آلودگی نیترات دشت تهیه و در نهایت با اجرای دو سناریو با فرض تغییر الگوی کشت و کاهش استفاده از کودهای شیمیایی که باعث کاهش تغذیه نیترات در آبخوان می گردد، وضعیت تغییرات مکانی و زمانی نیترات در دشت مورد بررسی قرار گرفت. با کاهش 25 و 50 درصدی تغذیه نیترات در زون های کشاورزی، غلظت نیترات به طور متوسط در به ترتیب حدود 2.11 و 11.87 میلی گرم در لیتر کاهش می یابد. همچنین نتایج نشان داد که اگر میزان تغذیه نیترات به میزان 50 درصد کاهش یابد، حداقل و حداکثر غلظت نیترات در دشت اندیمشک به ترتیب 9.48 و 39.51 میلی گرم در لیتر خواهد شد و بنابراین منابع آب زیرزمینی دشت اندیمشک از نظر نیترات آلوده نخواهد بود.