راهکارهای ارتقاء علوم انسانی و آسیب شناسی آن

2.بی رغبتی نیروهای توانمند به واسطه شفاف نبودن آینده اجتماعی و اقتصادی افراد.

3.روشمندنبودن آموزش درسطوح مختلف که در نهایت به انباشت ذهنی، عدم توانایی تحلیل صحیح از مطالب و نیز نبود تفکر خلاق و نقاد می انجامد.

4. فاصله گرفتن رشته های علوم انسانی ازعلوم تجربی وریاضی و مهجوریت علوم انسانی بواسطه موانع اجتماعی، ساختار متون و...

5. حضور نداشتن علوم انسانی در متن زندگی و به حاشیه رفتن و تدریس نمودن آن بدون شناخت نیازهای جامعه که به نا کارآمدی این علوم در رفع مشکلات جامعه می انجامد.

6. دستمایه سیاسی قرار گرفتن حوزه های علوم انسانی به واسطه حضور مهره های سیاسی در رأس مدیریت کلان برنامه ریزی در رشته های علوم انسانی.

7. استفاده نکردن از بخش خصوصی در امور تحقیق و پژوهش برای سرعت بخشیدن به این امر در علوم انسانی.

8. عدم تخصیص بودجه کافی برای رسیدن به اهداف برنامه ریزی کلان.

9. سرگردانی تحقیقات و پژوهشهای موجود در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری و به فراموشی سپردن طرح های آنها برای برنامه ریزی.

10.عدم بازخوانی متون کهن و غنی به زبان نسل امروز با منطقی که از اصالت آنها کاسته نشود. به نظر می رسد باید با شناخت و توسعه روشهای آموزش علوم انسانی در مقاطع مختلف به تسهیل و بهبود آنها پرداخت و بابیان منطق مناسب این علوم و زبان آشنا به فهم دقیق و عمیق متون پرداخت و با تربیت متخصصان به زیر شاخه های متعدد در هررشته که به تنوع در این رشته وگرایش به سوی آن همت گماشت.