بناهای تاریخی- توسعه شهری، تعامل یا تقابل مطالعه ی موردی مجموعه دخمه های مانکجی لیمیجی هوشنگ هاتریا و گلستان بانوی شهر یزد

با افزایش روز افزون جمعیت و نیازها و مطالبات زندگی شهری، شهرها ناگزیر از توسعه می باشند. در بسیاری از موارد بناهای تاریخی که بیانگر هویت معماری و فرهنگی شهرها هستند به عنوان سدی در برابر توسعه ی شهری جلوه گر می شوند و به گونه ای که تا کنون مشاهده شده در ایران در بسیاری از موارد ساختمان های تاریخی فدای توسعه ی شهری شده و این در حالی است که بناهای تاریخی زنده کننده ی هویت تاریخی، فرهنگی، معماری، خاطرات فردی و خاطرات جمعی و جامعه ای هستند. اگرچه توسعه ی شهری نیاز جامعه است و جذابیت های خود را داراست ولی حذف بناهای تاریخی موجب احساس بی هویتی در شهر، از دست داد گذشته و از بین رفتن خاطرات جامعه می شود. چون شهر ناگزیر از توسعه است، این موضوع همواره به عنوان یک تقابل بین بناهای تاریخی و توسعه ی شهری خودنمایی کرده است و باعث شده بسیاری از بناهای تاریخی شهرها تخریب شوند در این میان دیدگاه دیگری هم وجود دارد که بنای تاریخی نه تنها مانع توسعه شهری نیست بلکه می تواند در جهت توسعه شهری مثمر بوده و به جای تقابل با آن تعامل نماید. در این پژوهش ضمن بررسی تقابل ها به بیان و شناخت نکات مثبتی که منجر به تعامل می گردد پرداخته شده است. همچنین جهت بررسی مستند این مقوله مجموعه دخمه های مانکجی لیمیجی هاتریا و گلستان بانوی شهر یزد که روزگاری در خارج شهر یزد بوده و اینک توسط بافت نوساز و توسعه یافته شهر یزد احاطه گردیده است مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه شیوه پژوهش کیفی و مبتنی بر مطالعات توصیفی- تاریخی است.