دغدغه ی معماری امروز، رو به سمتی است که خلاصه ی دستاوردهای آن، همخوان با طبیعت، معماری زیستی و پایدار باشد. به گونه ای که کمترین خسارت متوجه محیط پیرامون گردد. معماری سنتی این مرز و بوم روزگاری منطبق بر شرایط محیط و در تعادل و تعامل با محیط بودند. از این معماری ها سیاه چادر سرپناه بومی بخش های وسیعی از کشور از سیستان و بلوچستان تا آذربایجان می باشد. داشتن سازه ای چادری بافته شده از موی بز و کابل های تابیده شده از همان مواد توسط زنان عشایر و قطعات و اتصالات، ستون و تیرک های افقی برگرفته از درختان مجاور و همچنین امکان استفاده مجدد و نصب و جمع کردن ساده ی آن، این ویژگی ها را به این معماری می بخشد:
- تامین تمام اجزا در محل (بوم آوردبودن)
- سازه ای کاملا مفصلی با عناصر کششی کابل و چادر
- معماری مبتنی بر طرح و ساخته زنان (female architect)
- داشتن اجزا و اتصالات ساده (قابل فهم و درک برای همه)
- در این مقاله سعی در نشان دادن قابلیت های بالای این معماری پایدار می باشد، بلکه با شناخت پتانسیل های موجود در این معماری بستر معماری امروزمان را هموارتر گردانیم.