تاثیر ورزش مستمر بر کاهش آسیب پذیری غشاء سلولی، وضعیت دفاع آنتی اکسیداتیو و استرس اکسیداتیو

روش بررسی: در این مطالعه که از نوع مقطعی بود، 121 مرد (80 نفر ورزشکار و 41 نفر غیر ورزشکار) مورد مطالعه قرار گرفتند. برای ارزیابی آسیب پذیری اریتروسیت ها، پس از قرار گرفتن اریتروسیت ها در معرض پراکسید هیدروژن (hydrogen peroxide=h2o)، مالون دی آلدئید (malondialdehyde=mda) اندازه گیری شد. مقدار گلوتاتیون با استفاده از [5 ,5’-dithio-bis(2-nitrobenzoic acid)]dtnb تعیین گردید. فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و کراتین فسفوکیناز (creatine phosphokinase=cpk) با روش آنزیمی مورد ارزیابی قرار گرفت. آنتی اکسیدان تام پلاسما نیز، با روش (ferric reducing ability of plasma)frap برآورد گردید و از آزمون های chi- square ,student t tes جهت مقایسه متغیرهای کمی و کیفی استفاده شد.

یافته ها: فعالیت کراتین فسفوکیناز در ورزشکاران به طور معنی داری بالاتر از افراد غیرورزشکار بود. اریتروسیت های جدا شده از خون افراد غیر ورزشکار، آسیب پذیرتر از ورزشکاران بود، زیرا مالون دی آلدئید حاصل از انکوبه نمودن اریتروسیت های آنها با پراکسید هیدروژن در ورزشکاران (با مهار کننده کاتالاز: 132.90±625.23 نانومول در هر گرم هموگلوبین و بدون مهار کننده کاتالاز: 125.05±521.74 نانومول در هر گرم هموگلوبین) به طور چشمگیری کمتر از مالون دی آلدئید حاصل از غیر ورزشکاران بود (به ترتیب p<0.01 ,p<0.02). میزان آنتی اکسیدان تام پلاسما، فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و مقدار گلوتاتیون سلول ها تفاوت معنی دار نشان نداد.

نتیجه گیری: اگر چه توان آنتی اکسیدانی در ورزشکاران متفاوت نبود، اما به نظر می رسد که لیپیدهای غشاء اریتروسیت ها در آنها، آسیب پذیری کمتری نسبت به افراد غیر ورزشکار دارد.