استرس غوطه وری در آب، فاز تاخیری حرکات قطعه مجزای فوندوس معده موش صحرایی را افزایش می دهد

روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی بود. موش های صحرایی نژاد wistar نر در آب 25-20 درجه سانتی گراد برای مدت 2 ساعت غوطه ور شدند. موش های صحرایی در فواصل 0.5، 1، 6، 12 و 24 ساعت، بعد از غوطه وری در آب کشته شدند و معده آن ها خارج شد. نوار عرضی از ناحیه فوندوس معده آماده شد و در حمام آبی محتوی محلول کربس با گاز کربوژن (co₂ 5% ,o₂ 95%) و دمای 37 درجه سانتی گراد قرار گرفت. فعالیت انقباضی قطعه مجزای فوندوس معده با استفاده از یک ترانس دیوسر ایزوتونیک با کشش 2g توسط فیزیوگراف نارکوبیوسیستم ثبت شد. دامنه و فرکانس انقباضات خودبخودی با گروه های کنترل با استفاده از آزمون آماری student t- test مقایسه شد و در تمامی موارد p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.

یافته ها: هیچ تفاوت معنی داری بین گروه های استرس غوطه وری در آب و گروه های کنترل آن ها به جز در گروه 24 ساعته مشاهده نشد. دامنه انقباظات خودبه خودی 161 درصد افزایش یافت.

نتیجه گیری: در مدل قطعه مجزای فوندوس معده این نتیجه به دست آمد که افزایش در فعالیت انقباضی معده فقط 24 ساعت بعد از استرس غوطه وری رخ می دهد. این مسئله بیانگر این مطلب می باشد که عوامل گاستریک و عوامل غیرگاستریک در افزایش حرکات معده بر اثر استرس غوطه وری در آب دخالت دارند. عوامل غیرگاستریک (مثل عصب واگ، هورمون های سیستمیک و ...) که به سرعت عمل می کنند، اثرشان مدت زمان کوتاهی بعد از استرس در مدل های حیوانی زنده می تواند دیده شود ولی در مدل قطعه مجزای فوندوس که عوامل غیرگاستریک بر آن موثر نیست یک افزایش تاخیری در حرکات می تواند دیده شود که به سنتز سلولی محصولات مشابه (heat shock proteins) hsps ,(immediate early genes)iegs و امثال آن نسبت داده می شود.