مقایسه اثر تزریق تک دوز بوپرنورفین با مرفین در حین القای بیهوشی برای بی دردی و آرام بخشی بعد از جراحی لامینکتومی و دیسکتومی کمری

روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و دو سویه کور روی 40 بیمار که به منظور عمل جراحی انتخابی لامینکتومی و دیسکتومی کمری در یک فضای بین مهره ای بودند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند. در حین القاء بیهوشی به بیماران گروه a مقدار 0.2 میلیگرم در کیلوگرم مرفین و به بیماران گروه 4.5 b میکروگرم در کیلوگرم بوپرنورفین به صورت وریدی تزریق نمودیم. بعد از پایان عمل جراحی و بیهوشی ضربان قلب، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و میزان آرام بخشی را با سطح هوشیاری بیمار و میزان درد را وقتی که بیمار کاملاً هوشیار بود، با سوال مستقیم از خود بیمار در زمان های بدو ورود به اتاق بهبودی، 15، 30 و 60 دقیقه (در هنگام ترخیص از اتاق بهبودی) و 8 ساعت بعد از ترخیص مورد ارزیابی قرار دادیم و داده ها از نظر آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: میزان بروز درد در همه زمان های بررسی به جز زمان ترخیص از اتاق بهبودی در گروه b (بوپرنورفین) کمتر از گروه a (مرفین) بوده است (p<0.05). در مورد آرام بخشی تا دقیقه بعد از ورود به اتاق بهبودی تفاوت معنیداری بین گروه a و گروه b وجود داشت بدین ترتیب که آرامبخشی در گروه بوپرنورفین بیش تر بود (p<0.05). از لحاظ ضربان قلب تفاوت معنیدار آماری بین دو گروه وجود نداشت. در خصوص فشارخون سیستولیک به جز در زمان بدو ورود به اتاق بهبودی، تفاوت بین دو گروه معنیدار بود ولی از نظر فشارخون دیاستولیک تفاوت معنیداری بین دو گروه وجود نداشت.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصله از تحقیق حاضر تزریق تک دوز بوپرنورفین (4.5 میکروگرم در کیلوگرم) حین القاء بیهوشی به بیماران جراحی لامینکتومی و دیسکتومی کمری، بی دردی و آرام بخشی بیشتر و طولانی تر در مقایسه با مرفین (0.2 میلی گرم در کیلوگرم) ایجاد می شود.