فضاهای آموزشی کودکان خیابانی با رویکرد سلامت محیط شهری

با توجه به اینکه پدیده کودکان خیابانی به عنوان معضلی در شهرها و کلان شهرهای جوامع معاصر مطرح می شود. در صورت فقدان مراکزی برای نگهداری این کودکان در معرض رها شدن و روی آوردن به کار و زندگی خیابانی و عوارض منفی و خطرات ناشی از قبیل خشونت بهره کشی، بزه دیدگی، بزهکاری و انحرافات اجتماعی قرار می گیرند. با توجه به علت غایی آثار معماری که همانا تحقق بخشیدن به نیازهای انسانی می باشد به راحتی می توان نتیجه گرفت که هر چه معماری در برآوردن نیازهای این کودکان که برای رفع آنها ساخته شده توانایی بیشتری داشته باشد، این معماری می تواند برای رسیدن به اهداف خود که همانا در از میان برداشتن این معضل اجتماعی موفق تر باشد. از آنجایی که این گروه از کودکان از امکانات اجتماعی لازم مانند تحصیل و بهداشت و دیگر خدمات محروم می باشند. فرض بر این است که آموزش های مناسب می تواند در شکل پذیری شخصیت آنها گامی موثر بردارد و به آنها فرصت انتخاب برای زندگی بهتر را بدهد. در پژوهش حاضر به بررسی تاثیر فضاهای آموزش کودکان خیابانی بر سلامت محیط شهری پرداخته شده است.