• بررسی ویژگیهای بالینی و پاراکلینیک استئومیلیت مزمن در جانبازان مراجعه کننده به کلینیک فوق تخصصى استئومیلیت بیمارستان ساسان در سال 1387-1385

    جزئیات بیشتر مقاله
    • تاریخ ارائه: 1378/01/01
    • تاریخ انتشار در تی پی بین: 1378/01/01
    • تعداد بازدید: 871
    • تعداد پرسش و پاسخ ها: 0
    • شماره تماس دبیرخانه رویداد: -

    مقدمه: بیمارى استئومیلیت مزمن، یک عفونت استخوان است که بیش از همه توسط باکترى هاى پیوژن و مایکوباکترى ها ایجاد مى شود. این بیمارى داراى خصوصیات مهمى چون سیر بالینى طولانى مدت، دوره هاى طولانى مدت خاموشى، موارد عود مکرر و عوارض جدى مى باشد که درمان بیمارى را بسیار مشکل مى نماید و از لحاظ اقتصادى هزینه زیادى را در بر مى گیرد، نظر به آنکه تعداد زیادى از جانبازان جنگ تحمیلى از عفونت مزمن استخوانى رنج مى برند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات بالینی و پاراکلینیک جانبازان جنگ تحمیلی مبتلا به استئومیلیت مزمن می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه که به روش مقطعی صورت پذیرفت، 40 نفر از جانبازان جنگ تحمیلی که با تشخیص قطعی استئومیلیت مزمن در بیمارستان ساسان در طی سال های 1387-1385 بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. جهت ثبت اطلاعات از فرم جمع آوری اطلاعات استفاده گردید که در آن مشخصات دموگرافیک، علایم کلینیکى و یافته های پاراکلینیک بهمراه سوابق بیماری های زمینه ای همراه ثبت گردید. کلیه اطلاعات توسط نرم افزار spss (نسخه 14) آنالیز گردید. جهت بررسی رابطه بین سرعت سدیمانتاسیون گلبول قرمز (esr) قبل از درمان و نتیجه کشت از تست آماری مجذور کاى استفاده گردید. نتایج: از 40 جانباز مورد مطالعه همگی مرد بودند و میانگین سنی آنان42.78±6.28(x±s.d)  سال مى باشد. میانگین مدت زمان ابتلا به استئومیلیت مزمن 18.80±7.31 سال مى باشد. شایعترین علائم بالینی را ترشح چرکی (90%) و درد (10%) تشکیل مى دادند. شایعترین محل درگیری استخوان تیبیا (45%) بود و بعد از آن استخوان فمور (25%) در درجه بعدی قرار داشت. از لحاظ بیماری های زمینه ای 15% از بیماران دیابتی و 40% بیماران سیگاری بودند. آنمى در 72.5% از موارد مشاهده گردید. esr بالاى 20 در ساعت اول، در 50% از بیماران دیده شد. همچنین ارتباط آماری معنی داری بین esr قبل از درمان و نتیجه کشت در این بیماران یافت نشد (p=0.24)67.5% از بیماران دارای کشت مثبت بودند که شایعترین ارگانیسم جدا شده استافیلوکوک اورئوس (51.9%) بود و اشرشیاکلی (33.3%). سودوموناس آئروژینوزا (7.4%) و گونه هاى کلبسیلا (7.4%) ارگانیسم های بعدی را تشکیل مى دادند. بحث: با توجه به یافته هاى این مطالعه، شایعترین علامت بالینی استئومیلیت مزمن، ترشح چرکی در محل زخم و عمدتا" در استخوان هاى بلند مى باشد. آنمى بعنوان یک عارضه شایع در این بیماران مطرح مى باشد. همچنین، شایعترین باکترى هاى رشد کرده در این بیماران استافیلوکوک اورئوس و اشرشیاکلى مى باشند که مى توان جهت تعیین بهترین پوشش آنتى بیوتیکى در درمان هاى تجربى (empiric) استفاده نمود.

سوال خود را در مورد این مقاله مطرح نمایید :

با انتخاب دکمه ثبت پرسش، موافقت خود را با قوانین انتشار محتوا در وبسایت تی پی بین اعلام می کنم
مقالات جدیدترین رویدادها
مقالات جدیدترین ژورنال ها