بررسی اثر تجویز خوراکی و درازمدت بخش هوایی علف چای بر یادگیری و حافظه در موش صحرایی دیابتی با استفاده از آزمون اجتنابی غیرفعال

روش بررسی: 48 راس موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با علف چای، دیابتی، و دیابتی تیمار شده با علف چای تقسیم بندی شدند. تیمار با علف چای به مدت 1 الی 2 ماه ادامه یافت. برای دیابتی نمودن موش ها از استرتوزوتوسین به فرم تک دوز و داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان استفاده گردید. میزان گلوکز سرم قبل از بررسی و در طی هفته های چهارم و هشتم پس از بررسی تعیین گردید. بعلاوه، برای بررسی حافظه و یادگیری حیوانات، میزان عملکرد از نظر تاخیر اولیه (initial latency) و تاخیر در حین عبور (step-through latency) در آزمون اجتنابی غیرفعال پس از گذشت یک و دو ماه تعیین گردید.

یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که تجویز بخش هوایی علف چای با یک نسبت وزنی 1.15 به مدت یک الی دو ماه در موش های گروه های کنترل و دیابتی تغییر معنی دار در میزان گلوکز سرم ایجاد نمی نماید. بعلاوه، در موش های دیابتی و دیابتی تحت تیمار با علف چای فقط در پایان ماه دوم افزایش معنی دار در مورد تاخیر اولیه در مقایسه با گروه کنترل بدست آمد (p<0.05).