بررسی میزان فرسودگی شغلی و ارتباط آن با حمایت های اجتماعی پرستاران شاغل در بیمارستان های روانپزشکی شهر تهران

روش بررسی: در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 93 پرستار شاغل در بیمارستان های روانپزشکی وابسته به دانشگاه های تهران، ایران و بهزیستی و توانبخشی بصورت تصادفی طبقه ای انتخاب و بررسی شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه ای شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک، پرسش نامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و جکسون و پرسش نامه منابع حمایتی هاوس و ولز بود.

یافته ها: 69.9 درصد و 64.5 درصد پرستاران به ترتیب دارای میزان متوسطی از دفعات فرسودگی و شدت فرسودگی شغلی بودند. 67.70 درصد و 81.70 درصد پرستاران به ترتیب دارای میزان کمی از دفعات و شدت خستگی عاطفی بودند و 75.30 درصد و 71 درصد آنان به ترتیب دارای میزان کمی از دفعات و شدت بی تفاوتی بودند. اما میزان دفعات و شدت کاهش موفقیت فردی در اکثریت پرستاران زیاد بود (به ترتیب 50.5 درصد و 53.80 درصد). ضریب همبستگی پیرسون بدست آمده نشان داد که با افزایش میزان حمایت سرپرستار، دفعات و شدت خستگی عاطفی و با حمایت همسر، دفعات خستگی عاطفی و شدت بی تفاوتی و با حمایت خانواده، شدت خستگی عاطفی و دفعات خستگی عاطفی کاهش می یابد، اما بین حمایت همکار و میزان فرسودگی شغلی ارتباط معنی داری وجود نداشت.

نتیجه گیری: با توجه به مشکلات جسمی، روانی و اجتماعی ناشی از فرسودگی شغلی، کلیه محققین بر روش های پیشگیری از آن تاکید دارند. بنابراین ایجاد سیستم های حمایتی قوی در محیط کار و خارج از آن روشی موثر برای پیشگیری از فرسودگی شغلی است.