مقایسه وضعیت تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک قبل و پس از یک برنامه ورزش درمانی

روش بررسی: این پژوهش به روش شبه تجربی و مداخله ای و بصورت قبل و بعد بر روی تعداد 10 نفر از کودکان 15-8 ساله مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک از نوع دی پلژی که با انتخاب تصادفی از نمونه های در دسترس انتخاب شده بودند انجام گرفت. بیماران به مدت 12 هفته تحت برنامه ورزش درمانی قرار گرفتند. با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس نوسانات مرکز ثقل آزمودنی ها در حالت های پایدار، نیمه پایدار و ناپایدار سطح اتکا و نیز با کفش و بدون کفش قبل و پس از دوره تمرینی اندازه گیری و مقایسه شدند. برای تحلیل آماری از اندازه های مکرر استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که در مجموع آزمون ها میانگین نوسانات مرکز ثقل در بعد از ورزش درمانی به میزان 0.2 درجه کاهش یافته بود (p=0.001). بیشترین بهبودی در حالت نیمه پایدار و ناپایدار سطح اتکا و در جهت قدامی-خلفی بود. با پوشیدن کفش نوسانات بدن بیماران بطور معنی داری کاهش یافت (p=0.001).

نتیجه گیری: ورزش درمانی عملکرد تعادلی بیماران فلج مغزی دی پلژی را بهبود می بخشد. عملکرد سیستم حسی عمقی لگن و تنه با ورزش درمانی ارتقا می یابد. پوشیدن کفش عامل مهمی در حفظ تعادل دینامیکی بیماران تعادلی محسوب می شود و می بایستی در برنامه توانبخشی این بیماران مورد توجه قرار گیرد.