بررسی اثر تمرین های کانسنتریک عضلات اندام تحتانی بر تنظیم آنتی سیپتوری پوسچر بیماران مبتلا به همی پارزی مزمن بعد از سکته مغزی

سابقه و هدف: شایع ترین عامل ناتوانی بعد از سکته مغزی همی پارزی است. نقش تمرین های کانسنتریک در بهبود تنظیم آنتی سیپتوری پاسچر این بیماران با توجه به اختلاف نظرهای موجود در مورد اثرات این تمرین ها در ضایعات نورون حرکتی فوقانی مشخص نگردیده است. مطالعه به منظور تعیین اختلالات پاسخ های فیدفوروارد مکانیسم کنترل پاسچر و تأثیر تمرین های کانسنتریک عضلات اندام تحتانی مبتلا در درمان این اختلالات در بیماران همی پارزی آسایشگاه سالمندان کهریزک تهران در سال 1382 انجام شد.

مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی 34 بیمار همی پارزی ثانویه به سکته مغزی مورد مطالعه قرار گرفتند. بیمارانی انتخاب شدند که حداقل 12 ماه از شروع سکته مغزی آنها گذشته باشد. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. قدرت (کیلوگرم) ایزومتریک هفت گروه عضلانی با دینامومتر اندازه گیری شد. پاسخ های فیدفوروارد با استفاده از آزمون رتبه ای (test functional reach) frt قبل و بعد از 12 جلسه درمان ارزیابی گردید. ارزیابی توسط دو آزمونگر که از دو گروه مطالعه اطلاعی نداشتند انجام گردید. گروه مورد علاوه بر تمرین های تعادلی و عملکردی، تمرین های تقویتی را دریافت کرد. به گروه کنترل فقط تمرین های تعادلی و عملکردی داده شد. از آزمون های t مستقل، t زوج، منویتنی و ویلکاکسون برای مقایسه نتایج قبل و بعد از درمان استفاده شد.

 نتایج: میانگین سنی بیماران گروه مورد 49.3±7.1 سال و گروه کنترل 55.52±3 سال بود. تنظیم آنتی سیپتوری پاسچر در وضعیت موازی پاها فقط در گروه مورد از 1.29±0.2 به 2.9±0.17 ارتقا یافت (p<0.0001). در همین وضعیت و در مقایسه نتایج بعد از درمان بین دو گروه، میانگین تنظیم آنتی سیپتوری پاسچر در گروه مورد 2.9±0.17 نسبت به کنترل 1.18±0.18 بیشتر بود (p<0.0001). نسبت بهبودی میانگین frt در گروه مورد 1.59±0.21 نسبت به گروه کنترل 0.12±0.08 ارتقا یافت (p<0.0001). قدرت همه گروه های عضلانی با نتایج frt در وضعیت تاندم (r=0.483-0.726) و موازی پاها (r=0.401-0.645) همبستگی داشت.

 نتیجه گیری: نتایج مطالعه از مؤثر بودن تمرین های تقویتی عضلات اندام تحتانی مبتلا در بهبود پاسخ های فیدفوروارد مکانیسم کنترل پاسچر برای تنظیم آنتی سیپتوری پاسچر در مرحله مزمن توانبخشی بعد از سکته مغزی حمایت می کنند. همچنین نتایج از اندازه گیری قدرت عضلات اندام تحتانی مبتلا برای ارزیابی کنترل آنتی سیپتوری پاسچر حمایت می کنند.