بررسی وضعیت کلینیکی، تشخیص، درمان و عود در مبتلایان کیست هیداتیک کاشان طی سالهای 83-1375

سابقه و هدف: آلودگی به کیست هیداتیک انتشاری جهانی دارد و گزارشهای متفاوتی از خصوصیات فردی مبتلایان، سیر بالینی و روشهای مختلف تشخیص، درمان و عود آن گزارش شده است. به منظور تعیین وضعیت کلینیکی این بیماری،طی مطالعه ای 8 ساله، وضعیت کلی بیماران مبتلا به کیست هیداتیک بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان و همچنین عود بیماری در آنها مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش ها: این پژوهش بصورت مقطعی روی کلیه بیماران با سابقه بستری انجام شد. خصوصیات فردی، علایم کلینیکی، تشخیص و درمان بیماران از پرونده ها استخراج شد و عود بیماری، پنج سال پس از درمان طی فراخوانی مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت یافته ها با آمار توصیفی تحلیلی ارایه گردید.

یافته ها: طی این مدت 135 بیمار واجد شرایط بررسی شدند که 62 درصد زن بودند، اکثراً سن 20- 30 سال داشتند و 58 درصد ساکن شهر بودند. شایعترین محل درگیری کبد به میزان 68 درصد و بعداز آن ریه به میزان 30 درصد بود. شایعترین علایم بالینی در کیست هیداتیک ریه، سرفه و خلط و در کیست هیداتیک کبد، درد شکم و تب و لرز بود. کیست هیداتیک کبد در 98 درصد موارد با سونوگرافی و کیست ریه در 88.9 درصد موارد با گرافی ساده قفسه سینه تشخیص داده شده بود. سیتی اسکن در 100 درصد موارد مثبت بود. شایعترین روش جراحی در کیست کبد رزکسیون و امنتوپلاستی (75.5%) و در ریه رزکسیون کیست در حد یک سگمان (94%) بود. بدون مصرف داروی اسکولوسیدال، میزان عود 3 درصد بود. تست سرولوژیک indirect hemagglotination test (iha) جهت پیگیری، 88.4 درصد حساسیت مثبت داشت.

نتیجه گیری: به نظر می رسد بعد از رزکسیون کیست هیداتیک نیازی به مصرف داروهای اسکولوسیدال نباشد. از طرفی تست iha می تواند در تشخیص بیماران مفید باشد. بررسی تجربی هر دو مورد فوق توصیه می شود.