بررسی شیوع و نوع افسردگی و عوامل مرتبط با آن در افراد دیابتی

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای افسردگی در مبتلایان به بیماری های داخلی مزمن به ویژه دیابتی ها و نبود آمار دقیق از این شیوع این تحقیق روی بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان اخوان کاشان در سال 81-1380 با هدف بررسی شیوع افسردگی انجام گرفت.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر با روش توصیفی بر روی 300 بیمار دیابتی زن و مرد صورت پذیرفت. این افراد از بین تمامی مراجعه کنندگان دیابتی به واحد دیابت به طریق تصادفی ساده انتخاب شدند. خصوصیات فردی نمونه ها شامل سن، جنس، میزان تحصیلات، وضعیت تأهل، سابقه خانوادگی افسردگی، نوع دیابت (وابسته یا غیر وابسته به انسولین)، عوارض دیررس دیابت (قلبی و عروقی، چشمی، کلیوی، نوروپاتی محیطی یا زخم پا)، کنترل بودن یا نبودن قند خون، میزان چربی خون، میزان فشار خون، سوء مصرف مواد و طول مدت ابتلا به دیابت ثبت گردید. از آزمون 21 سئوالی بک برای تشخیص افسردگی استفاده شد. افرادی که در این آزمون نمره مساوی یا بالای خط برش (16) کسب کردند به عنوان مبتلا به افسردگی قلمداد شدند و نوع افسردگی بر اساس معیارهای تشخیصی dsm-iv مورد ارزیابی قرار گرفت. شیوع و نوع افسردگی در نمونه ها تعیین و نقش خصوصیات فردی و بیماری های زمینه ای در همراهی با افسردگی مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: از بین افراد مورد مطالعه 78 نفر مرد و 222 نفر زن بودند. 41 درصد مردها و 57.7 درصد زن ها افسرده بودند (p<0.05). بیشترین افسردگی مربوط به گروه سنی بیش از 40 سال بود (p<0.0001). افسردگی در افراد بی سواد، بیماران وابسته به انسولین، سابقه دار از نظر افسردگی خانوادگی، مبتلا به عوارض در ازمدت دیابت، با سابقه دیابت 20-10 ساله، دیابت کنترل نشده، افراد مبتلا به چربی خون و فشار خون بالا از میزان بالاتری برخوردار بود (p<0.0001). مصاحبه بالینی روانپزشکی نشان داد که 32 درصد مردان دیابتی و 47.3 درصد زنان، مبتلا به افسردگی اساسی بودند. زنان بیشتر از مردان مبتلا به افسردگی اساسی بودند (p<0.05).

نتیجه گیری: افسردگی و به ویژه افسردگی اساسی در بیماران دیابتی شایع است، لذا انجام مشاوره روانپزشکی جهت بررسی افسردگی در افراد دیابتی توصیه می شود.