شیوع آنتی بادی هلیکوباکتر پیلوری در افراد سالم و بیماران آرتریت روماتوییدی

اهداف: آرتریت روماتویید، بیماری مزمن و باعث صرف هزینه زیاد است. بررسی و کاهش فاکتورهای موثر، در میزان بروز و شدت تظاهرات کلینیکی این بیماری مفید است. هدف این مطالعه، بررسی شیوع سرولوژی هلیکوباکتر پیلوری در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید در مقایسه با افراد سالم بود.

مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی– توصیفی، 159 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی یکی از بیمارستان های شهر تهران به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. میزان آنتی ایمونوگلوبولین g و آنتی ایمونوگلوبولین a و آنتی بادی سیتوتوکسین وابسته به ژن اختصاصی هلیکوباکتر پیلوری در سرم افراد با آزمون الایزا بررسی شد. برای بررسی آماری از آزمون های t مستقل و لوین استفاده شد.

یافته ها: میانگین سنی 91 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید 1.14±42.5 و 68 بیمار گروه شاهد 1.4±39 سال بود. سطح سرمی ایمونوگلوبولین a در گروه آرتریت روماتویید و شاهد به ترتیب 0.5±36.27 و 2.22±27.35 واحد در میلی لیتر بود و اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار بود (p=0.016). اما بین سطح سرمی ایمونوگلوبولین g و آنتی بادی سیتوتوکسین وابسته به ژن اختصاصی هلیکوباکتر پیلوری در گروه بیمار و شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت (p>0.05).

نتیجه گیری: سطح سرمی ایمونوگلوبولین a هلیکوباکتر پیلوری به طور معنی داری در بیماران با آرتریت روماتویید نسبت به افراد سالم بیشتر است.