مقایسه اثر ونلافاکسین و متیل فنیدیت در درمان اختلال کمبود توجه-بیش فعالی در کودکان

زمینه و هدف: به دلیل نقش نوروترانسمیتر نوراپی نفرین و سروتونین در فرایند کنترل توجه و فعالیت و بر اساس شواهد بالینی جایگاه سیستم نور آدرنرژیک در علت شناسی و درمان اختلال کمبود توجه-بیش فعالی (adhd) به شدت مطرح می باشد. بنابراین با توجه به عوارض جانبی ناچیز ونلافاکسین به نظر می رسد که این دارو در درمان اختلال adhd کودکان مؤثر باشد.

مواد و روش کار: در این کارآزمائی بالینی در سال 86-85 در بیمارستان امام حسین (ع) تهران 40 کودک مبتلا به adhd 6 تا 12 ساله مبتلا به اختلال کمبود توجه-بیش فعالی به طور تصادفی در دو گروه تحت درمان با ونلافاکسین و متیل فنیدیت قرار گرفتند. بیماران از نظر سن، وزن، نوع و شدت اختلال همتا شدند. بیماران بر اساس معیارهای adhd-rating scale, dsm iv مبتلا به نوع ترکیبی و کم توجه اختلال بودند. ارزیابی تغییر ات حاصل از درمان با استفاده از مقیاس درجه بندی adhd فرم والدین و معلمین در پایان هفته های دوم، چهارم، ششم انجام شد. برای آنالیز داده ها از آزمون های anova repeated measurement, chi-square, t-test و نرم افزار spss 15 استفاده شد و سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد.

یافته ها: در هر دو گروه مورد مطالعه کاهش معناداری در علایم اختلال کمبود توجه-بیش فعالی رخ داد متیل فنیدیت میزان علایم adhd را در فرم والد از 29.89 به (p=0.001) 13.11 و در فرم معلم از 29.05 به (p=0.001) 15.23 در هفته ششم کاهش داد ونلافاکسین نیز میزان علایم adhd را در فرم والد از 26.67 به (p=0.001) 21.94 و درفرم معلم از 27.22 به (p=0.001) 21.56 کاهش داد. میزان تاثیر دارو در گروه متیل فنیدیت به طور معنی داری بیشتر از گروه ونلافاکسین بود (p=0.001). شایع ترین عوارض در گروه ونلافاکسین به ترتیب تهوع، خواب آلودگی ، خشکی دهان و سرگیجه بود.

نتیجه گیری: ونلافاکسین می تواند به عنوان یک داروی کم خطر در درمان اختلال کمبود توجه - بیش فعالی کودکان مطرح باشد و می توان در بعضی از موارد از آن استفاده کرد.