بررسی اثر درمانی سلول های استرومال مغز استخوان و کوآنزیم q10 در موش های صحرایی مدل تجربی پارکینسون

هدف: ارزیابی توانایی درمان همزمان پیوند سلول های استرومال مغز استخوان (bone marrow stromal cells) و تجویز خوراکی کوآنزیم (coq10) q10 در موش های صحرایی مدل پارکینسون به عنوان جایگزینی مناسب برای درمان های رایج کنونی و مقایسه توانایی این نوع درمان با زمانی که از هر کدام از این درمان ها به تنهایی استفاده می شوند.

مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از موش های صحرایی نر نژاد ویستار که به شش گروه زیر تقسیم شده بودند، استفاده شد: گروه کنترل، شاهد، تخریب، درمان با تجویز خوراکی coq10، درمان با پیوند bmscs و درمان همزمان پیوند bmscs به همراه تجویز خوراکی coq10، تجویز خوراکی coq10 با دوز 200 mg/kg روزانه از یک هفته قبل از ایجاد مدل شروع شد و در طول مدت درمان نیز ادامه داشت. ایجاد مدل آزمایشگاهی بیماری پارکینسون در موش های صحرایی گروه های درمانی و گروه تخریب با تزریق 2.5 میکرو لیتر محلول سالین 0.9 درصد حاوی 8 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین و 0.2درصد اسید اسکوربیک به بخش متراکم جسم سیاه با روش استریوتاکسی صورت گرفت. سلول های استرومال مغز استخوان قبل از پیوند، با برومودیوکسی یوریدین (brdu) نشاندار شدند. ارزیابی رفتاری قبل و دو هفته بعد از ایجاد مدل، و هشت هفته بعد از پیوند سلولی صورت گرفت. همچنین در انتهای دوره درمانی دو ماهه، مطالعه بافتی و ایمونوهیستوشیمی به عمل آمد.

یافته ها: در بخش ارزیابی رفتاری پایان دوره درمان، دو گروه درمانی تجویز با coq10 و گروه درمانی پیوند با bmscs در مقایسه با گروه تخریب از درصد بهبودی برابری برخوردار بودند (p<0.01). همچنین در این ارزیابی گروه درمانی توأم bmscs, coq10 بهبودی بیشتری در علایم رفتاری نسبت به دو گروه درمانی دیگر نشان داد (p<0.001). علاوه بر این در مطالعات بافتی انجام شده در گروه های پیوندی نشانه ای از رد پیوند و ایجاد بافت گلیوز مشاهده نشد. مطالعات ایمونوهیستوشیمی بر ضد brdu نشان دهنده حیات در سلول های پیوندی بعد از گذشت دو ماه از پیوند است. در بخش شمارش سلولی، تعداد سلول های عصبی شمارش شده در ناحیه استریاتوم در گروه درمانی توأم bmscs, coq10 به طور معنی داری بیشتر از گروه های آزمایشی دیگر بود (p<0.001).

نتیجه گیری: استفاده توأم دو درمان نوروپروتکتیو و درمان جایگزینی می تواند تاثیر بهتری در درمان بیماری پارکینسون نسبت به هر یک از این درمان ها به تنهایی داشته باشد و می تواند در صورت انجام مطالعات بعدی و بیشتر، جایگزین درمان های رایج کنونی نیز شود.