قالب گیری ایمپلنت، روش های اصلی و مدیفیکاسیون ها: مروری بر مقالات

زمینه و هدف: یکی از اصلی ترینی اهداف هنگام ساخت پروتز متکی بر ایمپلنت، ساخت سوپراستراکچری با passive fitness بر روی ایمپلنت است. تهیه یک قابل دقیق از ایمپلنت ها جهت بدست آورن این passive fit ضروری است هدف از این مقاله مروری بر تکنیک هایی در قالب گیری است که به دقت قالب افزوده و نهایتا سوپراستراکچریpassive  را فراهم می آورد.

روش بررسی: در این مطالعه مروری برای یافتن مقالاتی که موضوع آنها قالب گیری در مورد ایمپلنت های دندانی بودند از یک روش جستجوی برنامه ریزی شده استفاده شد. pubmed, medline (ovid) مورد جستجو قرار گرفت. جستجو قرار گرفت. جستجوی دستی نیز در چندین نشریه مرتبط انجام شد. همچنین پروتکل هایی که توسط کمپانی های سازنده ایمپلنت منتشر می گردند نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. تنها مقالات انگلیسی زبان یا دارای چکیده انگلیسی مورد ارزیابی قرار گرفتند و منابع چاپ نشده ارزیابی نشدند.

یافته ها: در مجموع 92 مقاله استخراج شده که 12 مورد آنها به صورت گزارش مورد بودند و فقط مدیفیکاسیونی را ارائه می کردند و پنجاه مورد نیز به مقایسه آماری روش های مختلف پرداخته بودند هیچ مطالعه randomized control trial و یا متاآنالیز نیز یافت نشد.

نتیجه گیری: با توجه به مقالات مرور شده و مقایسه نتایج آن موارد زیر به بدست آمد:

روش قالب گیری مستقیم یا open-tray روش دقیق تری نسبت به غیرمستقیم یا close tray است. در موارد وجود بیش از دو ایمپلنت، استفاده از روش splinted مزیت چندانی ندارد و در مناطق مهم از نظر زیبایی، بهتر است از مدیفیکاسیون ها برای بهبود ثبت نسج نرم استفاده کرد.