بررسی تأثیر گسترش پرسلن تا لبه روکشهای متال – سرامیک با فلز پایه بر انطباق مارژین

زمینه و هدف: پوشاندن طوقه فلزی توسط پرسلن و به روشی که مانع از اورکانتور شدن کراون و صدمه زدن به لثه شود جهت تامین زیبایی یک ضرورت است. هدف از این مطالعه تعیین میزان تطابق لبه ای روکشهای متال سرامیک تهیه شده با فلز پایه با دندان پس از گسترش چینی تا لبه آنها و مقایسه انطباق مارژین این روکشها با روکشهای متال سرامیک که 0.5 میلی متر طوقه فلزی دارند، می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی سی عدد مدل برنجی تهیه شد. برای هر مدل دو عدد روکش فلزی تهیه گردید که یکی به عنوان مورد و دیگری به عنوان شاهد استفاده شد. پس از آماده کردن روکش عمل پرسلن گذاری روی آنها صورت گرفت به نحوی که در روکشهای گرو ه مورد، پرسلن تا لبه و در گروه شاهد تا 0.5 میلی متری آن گسترش داده شد. پس از انجام مراحل مختلف پخت پرسلن و گلیز، میزان فاصله مارژین هر کراون با مدل برنجی مربوط به خود در نقاط مشخص شده اندازه گیری و ثبت گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده در کامپیوتر با استفاده از نرم افزار spss نسخه 11.5 و توسط آزمون t در هر گروه انجام گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد که گسترش چینی در افزایش فاصله لبه روکش با مدل برنجی و در دو گروه مورد و شاهد با یکدیگر اختلاف معنی داری ندارند. ضمن آنکه اختلاف معنی داری بین عدم انطباق ماکزیمم با میانگین عدم انطباق چهارنقطه وجود دارد. (p=0.001)

نتیجه گیری: در صورتی که فریم فلزی با فرم صحیح آماده شود می توان چینی را تا لبه روکش گسترش داد بدون اینکه اختلاف قابل توجهی در میزان عدم تطابق مارژین ایجاد شود.