مقایسه دو روش استفاده از بخیه و چسب بافتی در بستن فلپ های پریودنتال در بیماران مبتلا به پریودنتیت متوسط

زمینه و هدف: استفاده از بخیه و چسب بافتی به منظور بستن زخمهای حاصل از اعمال جراحی پریودنتال، پیوند لثه، برداشتن تومورها و غیره دو روش معمول و روزمره می باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی کلینیکی و مقایسه اثرات این دو روش در بستن زخمهای جراحی بعد از فلپ های پریودنتال در بیماران مبتلا به پریودنتیت متوسط صورت گرفت.

روش بررسی: این مطالعه به صورت تجربی بر روی 15 بیمار (ده زن و پنج مرد) مبتلا به پریودنتیت متوسط با محدوده سنی 25-55 سال که فاقد هر گونه مشکل سیستمیک بوده و نیاز به جراحی پریو در دو سمت دهان داشتند انجام شد. پس از انجام جراحی فلپ تغییر یافته ویدمن (mwf) در بیماران، یک سمت دهان با بخیه (شاهد) و سمت دیگر (آزمون) با استفاده از چسب اتیل سیانوآکریلات به صورت تصادفی بسته شد. بیماران یک و دو هفته پس از جراحی تحت پیگیری قرار گرفته و میزان خونریزی، درد، بهبود زخم، میزان حساسیت و تطابق نسج در دو گروه مقایسه گردید. آزمونهای آماری مورد استفاده شامل آزمونهای friedman, sign بود.

یافته ها: مطالعه نشان داد استفاده از چسب بافتی در بستن زخمهای جراحی نسبت به بخیه از نظر متغیرهای مورد بررسی در اکثر موارد معنی دار نبوده، در حالی که با گذشت زمان به سمت معنی دار شدن پیش می رود.

نتیجه گیری: با توجه به کارآیی بهتر چسبهای بافتی در افزایش بهبودی زخم پس از جراحی، کاهش خونریزی، حداقل زمان لازم برای جراحی، جلوگیری از سوراخ شدگی، پارگی و خونریزی بافت لثه و فراهم آوردن بیشتر رضایت بیمار به نظر می رسد سیانوآکریلات ها جانشین مناسبی برای بخیه ها باشند.